[128]DO POLEK.
Cześć wam zacne Polki, cześć!
Cześć wam kwiaty naszej ziemi —
Wy sercami dziś naszemi.
Chcecie duszę w górę wznieść —
Ponad poziom, nad ułudy
W serce chcecie żary wnieść,
By zajaśnić potem cudy —
Cześć Wam, Polki, cześć!
Po cierniowej ścieżce życia
Wy ścielecie kwiat i róże
Od kolebki, od powicia
Wy, anieli, święci stróże;
Do niedoli zapoznanej
Wy łzy wasze dziś mieszacie
Do goryczy nam podanej
Czar balsamu przelewacie.
Bóg natworzył cudów wiele
I świat ubratubrał w szato cudu
Aż na cudów swoich czele
Stworzył Polkę pośród ludu.
Kwiaty, perły, rosy zbierał
[129]
Nadpowietrzny promień zwlókł.
Z niebios, tęczy barwę ścierał
Żeby Polkę stworzyć mógł.
O, zaprawdę! nie zaginie
Naród, co ma matki takie!
Matki czucie przetrwa w synie
Kownie silne i jednakie.
Przenajświętszy, nieskalany
Duch ten będzie niepodzielny,
Naród brudem niezmazany
Pozostanie nieśmiertelny.
A więc czołem, kornem czołem
Przed światowym tym aniołem
Na podziękę laur mu spleść,
Z zwrotek hymnu społeczeństwa
Z czynów godnych człowieczeństwa,
Cześć wam, Polki, cześć!
