Encyklopedja Kościelna/Adamici
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Adamici, miała to być sekta, powstała w II w. na łonie gnostycyzmu, ale jej oddzielne istnienie nie jest dostatecznie udowodnione. Jako założyciela tej sekty wymieniają Prodikusa, syna Karpokratesa, w r. 120, i że ich nazwa pochodziła od pierwszego ojca rodu ludzkiego dla tego, że słuchali oni nabożeństwa nago, a wedle innych dla tego, że Adama czcili jako jednego z eonów (ob. Eon). Najstraszniejsza rozpusta była u nich uprawniona. Podobna sekta odżyła na nowo w w. XIV i XV i od swego założyciela Pikarda, rodem z Francji, zwała się pikardami. Rozgałęzili się oni w Hollandji, we Francji i w Niemczech. Ob. Walch Ketzergesch. t. 1, str. 307. Schröckh, Kirchengesch. t. 34, str. 689. — Adamici w Czechach pojawili się w czasie wojen hussyckich, około r. 1421, ale Zyska wytępił ich. Odrzucali oni wszelkie obrzędy, zalecali chodzić nago, uznawali wspólność żon i uprawniali wszelki nierząd, nawet kazirodztwo, w pierwszym stopniu pokrewieństwa. Kiedy r. 1781 Józef II ogłosił wolność wyznań, ta sekta wyszła z ukrycia po trzechwiekowém milczeniu i domagała się praw swobodnej egzystencji, ale siłą stłumiono ich wymagania. W r. 1848 znowu dali znak życia, przesyłając swój adres do cesarza, z prośbą o zezwolenie na ich naukę, zawierającą się w tych głównych punktach: bezwyznaniowość, Bóg żyje w adamitach, wszyscy chrześcjanie wytępieni zostaną przez nieprzyjaciela z Marokko, a pozostaną tylko oni sami i podzielą się ziemią. Zdaje się także, że przeczą nieśmiertelności duszy. Siedliskiem tych odrodzonych na nowo adamitów jest dawny okrąg Chrudzimski, we wschodnich Czechach. W r. 1872 gazety rossyjskie donosiły o pojawieniu się podobnej sekty w południowej Rossji (Hefele).
