Encyklopedja Kościelna/Eon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Eon, albo Eudo de Stella, szlachcic z Bretanji w XII w., należał do sekty katarów , a chcąc sam nowej sekty głową zostać, głosił, że jest sędzią żywych i umarłych, a na dowód prawdy swego twierdzenia wskazywał na swoje jakoby nazwisko Eon, wyrażone w formule modlitwy: per eum, qui venturus est judicare vivos et m ortuos. Zwolenników swoich podzielił na aniołów i apostołów, dając każdemu oddzielną nazwę, np. mądrości, sądu etc. Włóczył się po Francji, szczególniej w Bretanji i Gaskonji, żył rozpustnie, utrzymując się, wraz ze swymi uczniami, z rabunku kościołów i klasztorów, przyczém deklamował gorąco pko zepsuciu i bogactwu duchowieństwa. R. 1148 stawiony przed synodem w Reims, zebranym z powodu nauki Gilberta porretańskiego, skazany został na więzienie, w którém niedługo umarł. Synod uważał go za obłąkanego; do takiego zdania i tém dał powód, że nosił kij, w kształcie widelca u góry rozdzielony, na znak, że Bóg dał mu dwie części świata, a trzecią sobie zachował. Zwolennicy jego byli uporczywi: niektórzy z nich zostali spaleni. Cf. Duplessis d’Argentré, Collectio judiciorum de novis erroribus 1, 36. (Fehr)
