Encyklopedja Kościelna/Akoimeci
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Akoimeci, Acemeci, Ἀκοίμητοι (Nieśpiący), zwani także Acoemetenses, Achimetenses, Acymetenses, Aquimiti, Acumenses, Acumetenses, mnisi wschodni, którzy bez przerwy dniem i nocą trwali na modlitwie, odmawiając pacierze w ten sposób, że dzielili się na trzy lub więcéj chórów, które zmieniały się kolejno po sobie (początek Nieustającéj Adoracji). Aleksander († ok. 430), opat klasztoru blisko Eufratu położonego, pierwszy miał zaprowadzić pobożny ten zwyczaj, zkąd przeszedł do Konstantynopola. Żywotopisarz św. Marcella z Apamei (ok. 460), ap. Surium, De vit. SS. 29 Decemb., ap. Bolland, AA. SS. 15 Januar. i Nicefor, Hist. Eccl. XIV 23, tego opata konstpol. czynią założycielem acemetów. Z kilku ich klasztorów w Konstantynopolu, najsławniejszym był nazwany Studium, od imienia Studiusa, znakomitego rzymianina, który go 463 uposażył. R. 533 akoimeci żywo powstali przeciwko niektórym mnichom, mówiącym: „że jedna z osób Trójcy Przenajświętszej cierpiała w ciele,“ i domagali się nawet od Stolicy Apostolskiej, aby to zdanie potępiła; ale Papież Jan II je zaaprobował, i po bezskutecznych usiłowaniach, podjętych dla uspokojenia wzburzonych umysłów, został zmuszonym do rzucenia na akoimetów klątwy, z powodu ich nestorjańskiej dążności do rozdzielenia natur w Chrystusie. Późniéj jednak, przywiązanie do prawowierności i obstawanie za kanonami, ściągało na nich nieraz prześladowanie ze strony władców byzantyńskich. Historja zwłaszcza studytów (zakonnicy z klasztoru Studium) wiąże się ściśle z historją sporów religijnych w Greckiém cesarstwie. Ob. Bolland. l. c. Ducange, Cpolis Christiana, Paris. 1682 l. VI. J. Müller, Dissert. de studio coenob. Cpolit. Lipsiae 1712. J. Hergenröther, Photius t. I i III.
