Encyklopedja Kościelna/Aleksander IV
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Aleksander IV, poprzednio Rajnald, czyli Orlando hr. Segni, kanonik w Segni, później kardynał, r. 1254 wybrany, pochodził z tej samej rodziny, co Innocenty III i również pełen był wysokich przymiotów; tém większe jednak stanowi przeciwieństwo z owym swoim krewnym, który stał u szczytu władzy papieskiej. Innocenty zyskał dla Stolicy Apostolskiej powszechną przewagę, Aleksandra zaś przeciwnie, ze wszech stron napadano i prześladowano. Nieszczęśliwa walka z nieprawym potomkiem Hohenstanfów, Manfredem, księciem Tarentu, przywłaszczającym sobie Sycylję, ciągnęła się przez cały czas jego pontyfikatu, i była powodom licznych spustoszeń i łupieztw państwa papieskiego, szczególnie przez saraceńskich żołdaków Manfreda. W samej Sycylji, pod panowaniem niewiernego i nieprzyjacielskiego Kościołowi Manfreda, znaczenie Papieża upadło, tak, iż niewiele kto już zwracał uwagę na jego rozkazy i klątwy. Tak samo było i w innych krajach włoskich, gdzie we wszystkich miastach, nawet w samym Rzymie, zacięta wybuchła walka między gwelfami i gibellinami. Aleksander sam musiał uciekać z Rzymu do Witerbo, a rodzinne swoje miasto Anagni tylko prośbą ocalił przed zniszczeniem, grożącém mu ze strony zbuntowanych Rzymian. I w Niemczech wtedy, po śmierci Fryderyka II (1250 r.), wielkie panowało zamieszanie. Ani Wilhelm hollenderski, ani Ryszard z Kornwalji, ani Alfons kastylski nie mogli bezspornie utrzymać korony, i nastąpiło nieszczęśliwe bezkrólewie. W takich czasach najszlachetniejsze usiłowania Papieża, dążące ku poprawie obyczajów duchowieństwa, pozostawały bezowocne. Nakoniec, r. 1261 Aleksander życie zakończył pełne trosk. Ks. K. R.
