Encyklopedja Kościelna/Aniela Merici święta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Aniela Merici (święta), zwana powszechnie Angelą z Brescji, ponieważ długo mieszkała i umarła w tém mieście; ur. 1474 r. w Desenzano, nad jeziorem Garda. Świątobliwa ta dziewica, dla swojej skromności i świętej prostoty, pospolicie gołąbką przez wszystkich była nazywaną. Tęskniąc do samotnego z Bogiem obcowania, po śmierci rodziców, wraz ze starszą nieco siostrą, dom wuja opuściła pokryjomu. Dobry wuj odszukał obie pustelniczki i skłonił je do powrotu. Starsza siostra niedługo umarła, Aniela poślubiła czystość, twarz i piękne swe włosy zręcznie szpeciła chcąc się podobać samemu tylko niebieskiemu dusz Oblubieńcowi. Młodziutką jeszcze będąc, po śmierci rodziców, zamierzyła udać się na pustynię a lubo z rozkazu wuja w domu pozostała, jednakże ostry prowadziła żywot. Dobrowolne poślubiła ubóstwo, zrzekła się dziedzictwa po rodzicach i zakonny przywdziała habit trzeciej reguły św. Franciszka. Ubogich, chorych, strapionych, opuszczonych wspierała i pocieszała, winnym przebaczenie wyjednywała, poróżnionych do zgody, a występnych do pokuty i poprawy przywodziła. Przedziwną siłę wymowy miała ta pełna prostoty dziewica. Chlebem anielskim jak najczęściej się posilała, miejsca święte w Palestynie nabożnie zwiedzała i wtedy wzrok utracony cudownie odzyskała. Aby dostąpić odpustu jubileuszowego, nadanego przez Papieża Klemensa VIII, udała się do Rzymu, a ztamtąd do Brescji, gdzie ok. r. 1536 zawiązała towarzystwo z 76 świątobliwych panien, pod opieką św. Urszuli, ztąd ich nazwa urszulinek. Żyły one śród świata, każda w domu rodziców swoich, ale pod przewodnictwem Anieli. Dopiero po jej śmierci, 26 Stycz. 1540 r., urszulinki te zaczęły prowadzić razem życie klasztorne. Głównym ich celem była czynna miłość bliźniego, a mianowicie wychowywanie młodzieży żeńskiej, celem zwrócenia świata ku Bogu. Papież Paweł III zatwierdził ich zakon r. 1544. Św. Karol Boromeusz sprowadził je do Medjolanu, a gdy ich liczba wzrosła do czterechset, wyjednał nowe ich zatwierdzenie przez Grzegorza XIII r. 1572. O zwłoki Anieli spierali się kanonicy z Brescia i kanonicy regularni z Afra, i dla tego ciało przez 30 dni było nie pogrzebione; jednakże pozostało nie stęgłe i jakby żywe; następnie w kościele św. Afry złożone, zasłynęło licznemi cudami. Odtąd Aniela powszechnie była uważaną za błogosławioną. Cześć jej Papież Klemens X zatwierdził, a Pius VII, 24 Maja 1807 r., Anielę w poczet świętych panien zaliczył. Święta ta, bogatemi obdarzona była za życia łaskami, wiole miała objawień, widziała ukryte i przyszłe rzeczy. Tak np. jednemu z kanoników w Brescia, tak dokładnie przedstawiła wewnętrzny stan jego duszy, tak mu na oczy obnażyła najtajniejsze jego grzechy, że ten rażony cudownym dziewicy widzeniem, natychmiast pokutnicze życie rozpoczął. (Haas).
