Encyklopedja Kościelna/Annasz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Annasz, u Józefa Flaw. Ananus, syn niejakiego Seta, wielki kapłan żydowski (Łuk. 3, 2). Do tej godności wyniesiony został przez Kwiryna, rządcę Syrji, w 37 r. po bitwie pod Actium, około 760 po założeniu Rzymu (a zatém w 6 lub 7 r. ery djon.), i sprawował ją aż do 1 roku Tyberjusza, kiedy go nowy rządca Walerjusz Gratus urzędu pozbawił i Izmaela, syna Fabi, na jego miejsce postawił (Jos. Antiq. XVIII, 2, 1). Izmael krótko był wielkim kapłanem; po roku też tylko byli na tym stanowisku dwaj jego następcy: Eleazar, syn Annasza i Szymon, syn Kamitusa. Po nich nastąpił Józef, szwagier Annasza, znany pod imieniem Kaifasza, r. 770 lub 771 po zał. Rzymu (16 lub 17 ery djon.) Kaifasz ten był na arcykapłaństwie aż do 788 lub 789 r. po zał. Rz. (35 e. djon.), przynajmniej Józef nie wspomina przez ten czas o nowém obsadzeniu tego stanowiska, dopiero właśnie w tym roku nowy rządca Vitellius dał mu następcę w osobie Jonatana, syna Annasza. Zgadza się więc zupełnie Nowy Testament z Józefem Flaw. gdy wspomina o Kaifaszu, jako wielkim kapłanie za czasów publicznego wystąpienia Jana Chrzcieiela (Łuk. 3, 2) i za czasów śmierci Jezusa (Mt. 26, 57). Gdy zaś Łukasz, obok Kaifasza, wspomina jeszcze i o Annaszu, jako arcykapłanie, objaśniają niektórzy, że Annasz nosi tu tylko dawniejszy swój tytuł, a wspomnienie dla tego tu ma miejsce, iż posiadał on wówczas wpływ niepospolity (Jan. 18, 13). Inni zaś, opierając się na J. 18, 13. gdzie Kaifasz nazywa się pontifex illius anni, i na Dz. Ap. 4, 6, gdzie Annasz, jako wielki kapłan, wymieniony jest przed Kaifaszem, przypuszczają, z wielkiém prawdopodobieństwem, że Kaifasz, wraz z swoim teściem, za dobrowolną umową zmieniali się rocznie w sprawowaniu najwyższego kapłaństwa (Mayer, Coment. Job. Ev. 2 t. s. 255; Hug., Einleitung 2 t. s. 218). Jako osobliwość przywodzi Józef, że pięciu synów Annasza dostąpiło najwyższego kapłaństwa (Antt. XX, 91, 1). Ostatni z nich, Annasz II, był śmiałym i ruchliwym członkiem stronnictwa saduceuszów (Klotz). N.
