Encyklopedja Kościelna/Ansarianie i Mohadżerjanie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Ansarianie i Mohadżerjanie, arab. Ansar znaczy pomocnik, mohadżerun — zbieg. Wyrazy te oznaczają pierwszych stronników Mahometa. Mahometowi z trudnością przychodziło pozyskać kilku zwolenników w Mekce, a za to wielu miał wrogów, miarkujących się tylko jeszcze jedynie przez szacunek, jaki mieli dla wuja jego Abutaleba, przywódcy koreitów, którego syn Ali połączył się z nowatorem. Ale mieszkańcy miasta Jathreb, położonego na północ o ośm dni drogi od Mekki, okazali się skwapliwszymi do przyjęcia jego nauki. Poznali oni ją od sześciu swoich współobywateli, którzy, w czasie pielgrzymki swojej, mieli sposobność słyszeć samego Mahometa w Akaba, blizko Mekki. W rok potém, dwunastu mieszkańców z Jathreb udało się do Akaba, tam mieli konferencję z Mahometem i zaprzysięgli mu pójść za jego nauką, którą polecił im opowiadać w Jathreb i w jego okolicach. W następnym roku, już 73 mężczyzn i dwie kobiety przybyło do Mahometa, przyjęło jego naukę i zobowiązało się, pod przysięgą, bronić go i zasłaniać przed nieprzyjaciołmi. Ztąd ich nazwa ansar, t. j. pomocnicy. Po śmierci Abutaleba, pobyt w Mekce stawał się coraz niebezpieczniejszym dla Mahometa i jego stronników: rozkazał on tedy około 40 uczniom swoim schronić się do Jathreb, a sam pozostał jeszcze w Mekce z Abubekerem i Alim. Ci właśnie, co należeli do owej wyprawy, zostali nazwani mohadżerjanami, t. j. zbiegami. Obywatele Mekki postanowili wówczas zabić Mahometa, ale ten, wczas ostrzeżony, uciekł z Abubekerem do Jathrebu, pozostawiając na miejscu Alego, aby ten obecnością swoją zwiódł nieprzyjaciół. Ucieczka ta miała miejsce w 14 roku mniemanego powołania Mahometa, t. j. 15 Lipca 622 r. po Chr. Mohadżerjanie znaleźli bardzo dobre przyjęcie u ansarjanów w Jathrebie, gdzie jeszcze serdeczniej przyjęty był sam Mahomet. Mahomet, dla utrwalenia tej przyjaźni, zaprowadził związek braterski pomiędzy jednymi i drugimi i każdemu zbiegowi (mohadżerun) dał za towarzysza pomocnika (ansar). Związek ten dał im pierwszeństwo przed późniejszymi islamitami, z czego korzystając, przyznali sobie przywilej wyboru następcy Mahometa. To też z pomiędzy siebie wybrali pierwszych czterech kalifów. Bractwo to nietylko wzmocniło Mahometa, w obronie przeciw nieprzyjaciołom, ale postawiło go w możności występowania zaczepnie, do rozpoczęcia na małą skalę tej strasznej walki, która zmieniła zupełnie porządek rzeczy w najpiękniejszych prowincjach Azji i Afryki, narzuciła im nową wiarę, nowy rząd, nową mowę. Najznakomitsi wodzowie wyszli z tego bractwa. M. po odniesioném zwycięztwie, nazwał Jathreb Medina-thannabi, t. j. miasto proroka, a później przez skrócenie Medina — miasto. On i trzech pierwszych kalifów tam miało stolicę nowego państwa arabskiego. Cfr. Abulfeda, Annales muslemici, arabice et latine, opera et studiis Reiskii, Hafniae roku 1779. (Wetzer).
