Encyklopedja Kościelna/Apodyktyczne zdanie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apodyktyczne (ad apodeixis — okazanie dowiedzenie), nazywa się zdanie, nie ulegające zaprzeczeniu; wyraz ten w nowszej używany filozofji, wzięty jest z Arystotelesa (Analyt. Prior. l. 1. c. 1), który rozróżnia zdania, mogące ulegać zaprzeczeniu, a zatém mogące być przedmiotem dyskussji djalektycznej, od zdań, będących podstawą lub rezultatem dowodzenia, t. j. apodyktycznych. Uważane ze strony formalnej, zdanie apodyktyczne jest wówczas, gdy się w niém wyraża, że opowiednik koniecznie odpowiada podmiotowi, czém różni się ono tak od zdania problematycznego, w którém się wypowiada, ze opowiednik może zgadzać się z podmiotem, i od assertorycznego, w którem wyraża się, że opowiednik faktycznie zgadza się z podmiotem (n. p. Bóg jest koniecznie sprawiedliwy. Pismo jest wynalazkiem człowieka. Człowiek może być mądrym). N.
