Encyklopedja Kościelna/Apollo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apollo, gr. ᾽Απολλὼς, albo (jak w niektórych kodeksach) ᾽Απολλὼνιος, żyd, rodem z Aleksandrji, biegły w Piśmie św., uczeń św. Jana Chrzc. (Dz. Ap. 18, 24. 25). Uwierzył on w P. Jezusa, razem ze swym mistrzem i pomimo, że nie był ochrzczonym, był jednak gorliwym krzewicielem chrystjanizmu, podróżując po synagogach żydowskich (hellenistów) i wszędzie dysputami swemi dowodząc, że Chrystus jest obiecanym Messjaszem (ib. w. 28). Z tego domyślać się można, że A., zaraz po uwięzieniu św. Jana Chrz., a może i przedtém Palestynę opuścił. Kiedy św. Paweł, zmuszony opuścić Korynt (r. 53), udał się do Syrji z Aquilą i Priscillą, po drodze wstąpił do Efezu na krótki czas tylko, zostawił tam towarzyszów podróży; sam zaś pojechał do Cezarei (Dz. Ap. 18, 12. 21). Lecz wróciwszy niedługo do Efezu (54 r.) zastał tu wielu przez Apollosa nawróconych do Chrystusa i ochrzczonych chrztem Janowym (Dz. Ap. 19, 1—4). Apollosa zaś samego nie zastał, bo Aquila i Priscilla, obznajmiwszy go lepiej z prawdami wiary i ochrzciwszy, wyprawili z listami zalecającemi do Achaji (Dz. Ap. 18, 27), może spodziewając się, że więcej wpłynie na nawrócenie tamecznych żydów, aniżeli św. Paweł (Cf. Dz. Ap. 18, 1—18). I rzeczywiście, wpływ jego w Koryncie okazał się bardzo korzystnym (I Cor. 3, 6); lubo z drugiej strony, Koryntczycy z tego powodu podzielili się na stronnictwa: jedni zaczęli więcej wynosić Apollosa, drudzy Pawła (I Cor. 3, 4. 1, 12). A. może tém zniechęcony, opuścił Korynt, a połączył się w Efezie z św. Pawłem (57 r.). Za usilną tegoż Apostoła namową, obiecał udać się później drugi raz do Koryntu (I Cor. 16, 12). Św. Hieronim, Comment. ad. Tit. 3, 13. podaje, iż A. tam udał się rzeczywiście i był biskupem. Według zaś Menelogium (ap. Canisium, Thesaur. monum. II 929) miał być bpem w Dyrrhachium, w Epirze Nowym; a jeszcze według innych, w Cezarei palestyńskiej (ap. Fabricium, Salutaris lux Evang. s. 407). X. W. K.
