Encyklopedja Kościelna/Apostolicae Sedis Gratia
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apostolicae Sedis Gratia, z łaski Stolicy Apostolskiej, formuła, jakiej biskupi używają w swych pismach i stawiają ją przed tytułami swego urzędu. Chociaż już Leon W., Papież, wymagał (Ep. 79, do cesarza Marcjana), aby biskupi, z zezwoleniem i zatwierdzeniem Stolicy Apostolskiej, godność biskupią przyjmowali, Papieże jednak nigdy nie nakazywali im powyższej formuły używać (Binterim, Denkwürdigkeiten, t. I cz. 2 s. 152). Weszła ona zwyczajem. Św. Bonifacy, apostoł Niemiec, tytułował się Servus Apostolicae sedis. W r. 1008 Heribert, arcybiskup koloński, nazywa się: Indignus Christi et clavigeri ejus seruus; Eberhard II, biskup bambergski, w r. 1152 pisze: Divina et Apostolica gratia. Ta formuła, co do znaczenia, jest ta sama co: Dei et Apostolicae sedis gratia, a tej ostatniej biskupi stale od XII wieku używają. Myli się więc Tomassin, gdy twierdzi (De nova et vet. eccl. discipl. parte I. l. 1 c. 60), że biskup Cypru w 1251 pierwszy dopiero użył tego tytułu.
