Encyklopedja Kościelna/Astarte

	<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Encyklopedja Kościelna (tom I)
Redaktor	Michał Nowodworski
Data wyd.	1873
Druk	Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron

›››

Astarte, v. Astaroth, hebr. Aszthoreth, bóstwo ludów wschodnich, czczone mianowicie przez Sydończyków (3 Kr. 11, 5) i w ogóle Filistynów (Fenicjan, 1 Kr. 31, 10); ztąd znajdujemy je i u Kartagińczyków, jako pochodzących z Fenicji (S. Aug. Quaest. in Jud. 16). Izraelici często hołdowali temu bóstwu (III Kr. 11, 5. 33. IV Kr. 23, 4. Mich 5, 13). Na pomnikach assyryjskich nazywa się ono Istar (rodz. męzki), z przydomkiem Bilith (rodz. żeń., władczyni), jako bogini wojny (Schrader, Keilinschr. u. d. A. Test. str. 83). W Biblji występuje razem obok Baala (ob. art. Sędz. 2, 13. 3, 7. 10, 6. I Kr. 7, 4. 12, 10), więc byłaby uosobieniem księżyca i gwiazd, jak Baal jest bóstwem-słońcem. Potwierdza to przypuszczenie nazwa: królowej nieba (Jer. 7, 18. 44, 17...), odpowiadająca greckiej Ἀστροάρχη (Herodianus V. 6, 10), i wojska niebieskiego (4 Kr. 23, 4), czyli księżyca i gwiazd. Czczona przez Babilończyków Mylitta, a u Arabów Alitta, jest zapewne nie czém inném, tylko przekręceniem wyrazu bilith (Herodian. I. 131, 199). Czczoną była, podobnie jak Venus, prostytucją. IV Kr. 23, 7. Bar. 6, 43. Cf. Creuzer, Symbolik u. Mythologie d. alten Völker. II 23... Selden, De diis Syris. II, 2 in Ugolini Thes. Antiqq. v. XXIII. X. W. K.