Encyklopedja Kościelna/Awinjon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Awinjon, Avignon, Avenio Cavarum. Miasto i jego obwód, formując hrabstwo Awinjońskie czyli Wenesseńskie (comitatus Vindascinus), w Prowancji, należącej poprzednio do hrabiów Tuluzy, w skutek wojny z albigensami, przeszły w posiadanie Papieży, od r. 1274 — 1790. Awinjon był też rezydencją Papieży przez 70 lat z górą. Kiedy rewolucja włączyła je do terrytorjum francuzkiego, r. 1801 Awinjon, jako miasto stołeczne departamentu Vaucluse, obrany został za metropolję, z biskupstwami: Montpellier, Nimes, Valence i Viviers. Stolica biskupia Awinjonu sięga, podług tradycji, 70 r. po Chrystusie; miasto i jego terrytorjum zostało nawrócone do chrześcjaństwa przez św. Martę, siostrę św. Łazarza. Według podania, pierwszym biskupem był tu św. Rufus, uczeń św. Pawła. Liczba biskupów, których imiona zostały zachowane, dochodzi do 85. Sykstus IV erygował r. 1475 w Awinjonie arcybiskupstwo. W obręb tego arcybiskupstwa weszły dawne djecezje: Carpentras, Orange, Vaison, Apt i część biskupstwa Cavaillon. Podzielone jest na 3 archidjakonaty, 4 archipresbyteraty i 22 dekanatów. Dusz liczy 264,000. Kanonicy, z przywileju nadanego przez Klemensa X, noszą ubiór chóralny, podobny do ubioru kardynalskiego, na pamiątkę pobytu Papieży. Seminarjum, liczące około 65 alumnów, zostaje pod kierunkiem sulpicjanów. Djecezja ma 9 probostw pierwszej klassy, 19 drugiej, 139 trzeciej klassy, 131 wikarjuszów i 34 kapelanów. Prócz tego, są tu różnych reguł zakonnicy i zgromadzenia religijne. Sobory. 1 Sobór r. 1080, odprawiony przez Hugona de Die, legata Stolicy Apostolskiej, złożył Acharda, uzurpatora stolicy arelateńskiej, i wybrał biskupa Gibelina. 2. R. 1209, pod prezydencją legata Milo, przeciw albigensom. Pierwszy kanon tego soboru wkłada na biskupów obowiązek częstego kazywania do ludu. Inne zwalczają zepsucie obyczajów w Prowancji i herezje, wzbraniają żydom urzędów publicznych, bronią wolności Kościoła. Krewni morderców wielu duchownych, mianowicie Piotra z Castelnau, zostali, aż do trzeciego stopnia, wyłączeni od beneficjów; mieszkańcy Tuluzy ekskommunikowani, razem z ich hrabią Rajmundem (Collect Conc., t. XI. Hurter, Innocent III ad ann. 1209). — 3. R. 1279, pod prezydencją Piotra de Languissel, arcyb. arelateńskiego, karci kradzieże kościelne, gwałty względem duchownych i lekceważenie cenzur kościelnych. — 4. R. 1282, pod prezyd. Amalryka, arcyb. arelat. Jedenaście kanonów tego soboru nakazują święcenie niedzieli i odwiedzanie kościoła parafjalnego, przynajmniej w niedziele i święta. — 5. R. 1326 odbył się, w obecności Pap. Jana XXII (Gall. Christ, t. I). W 59 kanonach podaje przepisy o własności i jurysdykcji kościelnej. — 6. R. 1337 ponowiono i utwierdzono dekrety poprzedniego soboru; obowiązano wiernych do kommunikowania na Wielkanoc, z rąk własnego pasterza. Rozciągnięto do wszystkich duchownych post sobotni, na miejsce środowego. Pap. Benedykt XII był naówczas w Awinjonie (Gall. Christ, t. I). — 7. R. 1457, pod prezyd. Piotra, kardynała de Foix, arcyb. arel., legata w Awinjonie. Celem tego soboru było potwierdzenie dekretu 33 sessji soboru bazylejskiego, tyczącego się Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Panny. Zabrania, pod karą ekskommuniki, podkopywać wiarę w Niepokalane Poczęcie i rozprawiać publicznie w tym przedmiocie. Pasterze zostali zobowiązani oznajmić o tém swym wiernym (Coli. Conc. Labb. t. XIII). (v. Guerber).
