Encyklopedja Kościelna/Azot

<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Encyklopedja Kościelna (tom I)
Redaktor	Michał Nowodworski
Data wyd.	1873
Druk	Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron

›››

[556] Azot, po hebr. Asdod, jedno z pięciu główniejszych miast filistyńskich, wydzielonych przez Jozuego (Jos. 15, 47) pokoleniu Judy, ale wówczas, albo wcale nie było zdobyte, albo tylko na czas krótki (Jos. 13, 3. Sędz. 3, 3). Leżało prawie w pośrodku pomiędzy Askalonem i Ekronem i było fortecą filistyńską. Tu była stolica czci Dagona i świątynia tego bożyszcza, do której, po znanej klęsce Izraelitów za Helego, wprowadzili Flistyni Arkę przymierza, ale, w obec niej, bałwan w proch się rozsypał (I Kr. 5, 1—6). Jeszcze za czasów machabejskich, główną tam świętością była świątynia Dagona (I Macha. 11, 4). Miasto to, jako jedno ze znakomitszych miast filistyńskich, jest często przedmiotem gróźb prorockich (Amos. 1, 8. 39. Sof. 2, 4. Jer. 25, 20. Zach. 9, 6). Uważane za klucz Egiptu, częste wytrzymywało oblężenia. Król Ozjasz zniszczył jego mury (2 Paral. 26, 6). Za czasów Izajasza, oblegał je wódz assyryjski Tartan (Is. 20, 1), a po niejakim znów czasie Psametyk, król Egiptu, aż przez 29 lat. Herodot nie zna dłuższego oblężenia (II 157). Po powrocie z niewoli babilońskiej, Izraelici doświadczali znowu nieprzyjaźni mieszkańców Azotu (2 Esd. 4, 1), a Judasz i Jonatan Machabejczykowie musieli z nimi walczyć (I Mach. 5, 68. 10, 71—84). Chrystjanizm wcześnie się tam pojawił, po ochrzczeniu bowiem etjopskiego eunucha, Duch Boży porwał Filipa do Azotu (Dz. Ap. 8, 39). Na synodach w Nicei, Seleucji (359), Chalcedonie, Jerozolimie (536) podpisywali się biskupi Azotu. Biskupstwo to było sufraganją Cezarei. Dziś jest na tém miejscu mała wioska, nosząca jeszcze u Arabów starą nazwę Esdud.  (Welte). N.