Encyklopedja Kościelna/Baran
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Baran, na pomnikach chrześcjańskich bywał umieszczany niekiedy zamiast baranka (ob.), jako symbol Słowa. Praktykę tę objaśnia św. Ambroży (Epist. 63): „Baran, mówi św. A., nosi swoją wełnę i myje ją w wodzie; tak i J. Chr. nosił nasze grzechy i zmył je we krwi swojej. Baran przewodniczy całej trzodzie i wełną swoją odziewa pasterza; tak i J. Chr. przewodniczy nam do zbawienia, a jako Bóg przyodziewa nas przez swoje stworzenia i swoją opatrznością. Baran walczy z wilkiem i pokonywa go; J. Chr. pokonywa szatana. Baran ofiarowany jest na miejsce Izaaka; J. Chr. został za nas ofiarą. Jak baran spokojny jest przy strzyży (Is. 53, 7) tak J. Chr. nie otworzył ust przeciwko tym co mu śmierć zadawali.“ Jako symbol siły, a zatem jako zachętę do walki z nieprzyjacielem zbawienia, umieszczano obraz barana na niektórych naczyniach służących do Chrztu, na cmentarzach, w których chrześcjanie chronili się przed prześladowaniem i na pierścieniach. Inni ojcowie uważali barana, zaplątanego w krzaku, jako obraz Jezusa ukoronowanego cierniem (S. Prosp. De promiss. Dei. pars 1. c. 17), albo też Jezusa ukrzyżowanego (Aug. In. ps. 50). Podstawą tych wszystkich porównań jest baran ofiarny Abrahama. Cf. Martigny, Diet. d. antiq. chret. p. 84. N.
