Encyklopedja Kościelna/Benedykt III
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Benedykt III, rzymianin, kapłan chwalony przez wszystkich, nawet przez Focjusza, za swą łagodność, pobożność i miłosierdzie; po śmierci Leona IV († 17 Czerwca 855), jednomyślnie został wybrany Papieżem i koronowany w Lateranie. Zaraz po koronacji, podług zwyczaju, wysłał deputowanych do cesarza Lotarjusza i jego syna Ludwika, króla włoskiego, zawiadamiając ich o swoim wyborze. Lecz wysłańcy zostali przemówieni w drodze przez Arsenjusza, biskupa w Gubbio i naczelnika partji obstającej za kardynałem Anastazjuszem, wyklętym przez Leona IV: połączyli się z tą partją i opuścili Benedykta III; a gdy i przybyłych do Rzymu wysłańców cesarza udało się im pozyskać, Benedykt został wypędzony z Lateranu, a jego przeciwnik przemocą osadzony na tronie papiezkim. Lecz duchowieństwo i lud nie przestali się trzymać Benedykta i, po trzydniowym poście i publicznych modlitwach, posłowie cesarscy opuścili stronę Anastazjusza, a Benedykta, trzymanego w więzieniu, przywrócili do Lateranu. D. 29 Wrześ. 855 r. miała miejsce uroczysta jego konsekracja. Wszyscy stronnicy Anastazjusza upadli do stóp prawego Papieża i prosili o przebaczenie. Benedykt III wiele kościołów rzymskich wzbogacił (De vitis Rom. Pont., ed. Vatic. 1718 t. I p. 400—403). Jego przykład naśladowało wówczas wielu książąt. Cesarz Michał III wysłał umyślną deputację z bogatemi podarkami; król anglosaksoński Edelwulf przybył osobiście do Rzymu, zdaje się jeszcze za Leona IV, a przed tém przysyłał swojego syna Alfreda. Długo przebywając w Rzymie, wyrestaurował szkołę ufundowaną tam przez Anglików i zalecił, aby na przyszłość, podobnie jak przed nim, zbierano daniny w Anglji dla Papieża i odsyłano do Rzymu. Wkrótce po wstąpieniu na papieztwo, przedstawiono mu sprawę Grzegorza Asbestas, niegodnego arcybiskupa Syrakuzy; Ignacy, patrjarcha, na dwóch synodach konstantynopolitańskich (między 848 a 855) ogłosił nań wyrok depozycji, ale Papież go nie zatwierdził, zatrzymał tylko suspensę ab officio. Tą łagodnością Rzymu uzuchwalony Grzegorz knuł podstępy przeciw Ignacemu, zrzucił go ze stolicy patrjarszej, a osadził Focjusza (Histoire des conciles par Hefelé t. 5 § 457 i 464; Hergenröther, Photius, Regensburg 1867 t. I p. 360—363). Mamy cztery listy Benedykta III (Mansi t. XV p. 110—120). Pierwszy, do Hinkmara remeńskiego, potwierdza uchwały synodu w Soissons (853 r.), który udzielił Hinkmarowi pozwolenie ukarania wielu duchownych, za branie święceń od arcybiskupa złożonego z biskupstwa. Drugi list, do biskupów w państwie Karola Łysego, przyzywa do Rzymu niemoralnego subdjakona Huberta, syna hrabiego Bosona. Trzeci i czwarty potwierdza przywileje opactw w Korbji i św. Djonizego (Saint-Denis). Umarł ten Papież 8 Kwietnia 858 r., a po nim nastąpił Mikołaj I. Pomiędzy Leonem IV a Benedyktem III mieszczą bajeczną Joannę papissę: bajka ta, oddawna przez krytyków katolickich i protestanckich osądzona, dzisiaj, według Döllingera, jest już tylko niedorzecznością historyczną Joanna papissa).
