Encyklopedja Kościelna/Birrus
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Birrus był rodzaj płaszcza albo kapoty, przywdziewanej na tunikę a czasami nawet na togę; niekiedy zapinanej na piersi, a niekiedy swobodnie zwieszonej. Birrus stanowił najprzód część ubioru wojskowego, i wówczas był krótki i obcisły; lecz przyjęty później w życiu cywilném, przedłużony i zamieniony został na rodzaj okrycia, osłaniającego od wiatru i deszczu. W tym celu birrus był robiony z wełny grubej, najprzód koloru naturalnego, a później białego. Następnie ubiór ten zamienił się na zbytkowy, różnokolorowy. Zakonnicy egipscy, jak mówi Kassjan, De coenob. instit. lib. 1 cap. 7: „Birrorum pretia ambitionemque declinant.“ Pobożni chrześcjanie na tej szacie nosili krzyż wyszyty. Duchowni nosili birrus czarny, albo szary, choć prawdopodobnie częściej czerwony. Szata ta miewała dodawany wielki kaptur, spiczasto zakończony. Niektórzy sądzą, że birrus dał początek dzisiejszemu mucetowi (ob.). Ztąd też pewno Baronjusz (an. 261) sądzi, że to było ubranie właściwe biskupom; zdaje się jednak rzeczą pewniejszą, że używali jej nietylko klerycy, ale nawet i laicy (Du Cange, ad voc. Birrus). Cf. Martigny, Diet. d. antiq. chr. N.
