Encyklopedja Kościelna/Bobbio
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Bobbio, słynny niegdyś klasztor w mieście tego nazwiska w Piemoncie, założony przez S. Kolumbana i uposażony przez Agilulfa, króla Longobardów. Ciało Kolumbana spoczywa w klasztorze Bobbio, gdzie także zachowuje się kielich jego, kij z palmy i inne relikwje. Po jego śmierci klasztor doszedł do wysokiego stopnia pomyślności pod opatami: Attalą Bertulfem i Bobolenem, i przyłożył się wiele do wykorzenienia arjanizmu w Lombardji i poganizmu, a także do rozpowszechnienia nauk. Dowody na to znaleźć można w żywotach S. Kolumbana i trzech jego następców, napisanych przez mnicha Jonasza, ucznia Kolumbana i Attali (ob. Jonasz z Elnon). Za Bobolenusa liczono 140 mnichów w Bobbio. Wraz z regułą św. Kolumbana, zachowywano tam także i regułę św. Benedykta, a od początku wieku X tę tylko ostatnią. Królowie lombardzcy, francuzcy, cesarze niemieccy i Papieże czynili liczne donacje i różne dawali przywileje temu słynnemu z nauk klasztorowi. W X wieku klasztor, grabiony przez możnych, upadł także i pod względem nauki, ale Gerbert reimski (później Papież Sylwester II) zostawszy tam opatem, wiele się przyczynił do podniesienia go i do uczynienia go na nowo ogniskiem nauki dla Włoch półn. Cf. Storia delia litteratura ital. O. Tiraboschi vol. III p. 376. Na rękopismach to z Bobbio opierają się najnowsze odkrycia literackie w Medjolanie i w Rzymie. (Schrödl). X. M-i.
