Encyklopedja Kościelna/Boulogne Stefan Antoni
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Boulogne Stefan Antoni, ur. 26 Grud. 1747 r. w Awinjonie; wykształcenie otrzymał u braci nauki chrześc.; wyświęcony został na kapłana w 1771; w 1774 przybył do Paryża, gdzie wkrótce, jako wielki kaznodzieja, zasłynął. Mianowany jener. wikarjuszem biskupa djecezji Châlons—sur—Marne, ks. Clermont-Tonnère, po niejakim czasie wrócił do Paryża i w 1783 miewał kazania przed dworem królewskim. W 1784 Clermont-Tonnère wyniósł B. do godności archidjakona i kanonika. Znany Talleyrand, wówczas biskup Autun, dał mu opactwo. Za czasów cywilnej konstytucji duchowieństwa odmówił żądanej od niego przysięgi; podczas panowania terroryzmu pozostawał w Paryżu i po trzykroć siedział w więzieniu; 18 Fructidora skazany został na deportację, za obronę chrześcjaństwa przeciwko napaściom słynnego Larevellière-Lépeaux; udało mu się wszakże ukryć przed poszukiwaniami policji. W 1801 bp. orleański dał mu kanonikat i oficjalstwo. Później B. został kapelanem cesarskim, a w 1807 nie przyjął proponowanego mu biskupstwa Acqui, z powodu nieznajomości języka włoskiego. T. r. zawakowała katedra biskupia w Troyes i B. został na nią przez Piusa VII prekonizowany; był on ostatnim z biskupów mianowanych przez Napoleona, których Pius VII prekonizował. W czasie otwarcia tak nazw. soboru narodowego, B. powiedział mowę o wpływie religji kat. na pomyślność narodów i gorąco bronił utrzymania jedności z Papieżem, czém wywołał wielkie niezadowolenie Napoleona. B. był jednym z sekretarzy i członkiem komissji jedenastu, mającej przygotować odpowiedź na propozycje cesarza. Większość komissji zdecydowała, że zgromadzenie nie ma prawa, nawet prowizorycznie, zastępować własnemi rozporządzeniami papiezkich bull nominacyjnych; sobór zatwierdził uchwałę komissji. Rozgniewany cesarz rozwiązał sobór 10 Lip. 1810 r., a w nocy z 11 na 12 Lip. B., z biskupami Gandawy i Namur, został zamknięty w polityczném więzieniu w Vincennes. Po zrzeczeniu się biskupstwa, wypuszczony na wolność, osiadł w Falaise. Papież nie zatwierdził owego zrzeczenia się, i B., który się poddał decyzji Papieża, powtórnie dostał się do Vincennes. Na początku 1814 Napoleon, ustępujący przed sprzymierzonymi do Troyes, znalazł dość czasu na to, aby zażądać od tamtejszej kapituły obioru administratora. Na uczynioną mu uwagę, że biskup żyje jeszcze, odpowiedział: „A więc każę go rozstrzelać i katedra będzie wakować.“ Szczęściem, groźba nie została wykonaną i więziony biskup wrócił później do swojej djecezji. D. 21 St. 1815 r. B. powiedział mowę pogrzebową, na cześć Ludwika XVI. Podczas stu dni mieszkał w Vaugirard pod Paryżem. W 1817 mianowany został arcybiskupem Vienne, lecz ponieważ djecezja ta nie była jeszcze przywrócona, pozostał więc w Troyes; 31 Paźdz. 1822 otrzymał godność para Francji. Kiedy Ludwik XVIII przedstawił Piusowi VII do kapelusza kardynalskiego arcbpa Sens, ks. de la Fère, Papież wahał się czas niejaki z zatwierdzeniem propozycji królewskiej, gdyż chciał godność ową nadać biskupowi Troyes. Leon XII dał mu tytuł arcybiskupa i paljusz. W nocy z 19[1] na 11 Maja 1825 r. dotknięty apopleksją, we dwa dni potém życie zakończył. Boulogne był jednym z najznakomitszych biskupów francuzkich z czasów Napoleona i Ludwika XVIII. Dzieła jego, obejmujące 8 tomów, zaczęły wychodzić w 1827: 1) Sermons et discours inédits (Kazania i mowy niewydane) 4 t.; 2) Mandements et instructions pastorales (Listy pasterskie) 1 t.; 3) Mélanges de religion, de critique et de littérature (Rozmaitości religijne, krytyczne i literackie) 3 t. W 1830 ukazały się: Panégyriques, oraisons funébres et autres discours (Panegiryki, mowy żałobne i inne). Boulogne był jednym z głównych redaktorów Annales catholiques, wydawanych następnie jako Annales philosophiques, morales et litteraires, a później jeszcze p. t. Mélanges de philosophie. Pracował on także w Memorial catholique i Encyclopédie des gens du monde, w Quotidienne, Gazette de France, France litteraire i Journal des Débats, który był wtedy katolickim dziennikiem. — Cf. Quérard, La France litteraire, supplément; A Rispal, w VII tomie Nouvelle biogr. universelle, publ. par Didot fr., Par. 1853. (Gams.) J. N.
