Encyklopedja Kościelna/Braci siedmiu śpiących
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Braci siedmiu śpiących, świętych (27 Lipca) umęczonych, jak utrzymują, za prześladowania Decjusza. Ze wshodnich[1] pisarzy św. Jakób z Sarug († 521 r.), a na zachodzie św. Grzegorz turoneński († 594, De gloria martyrum c. 95) o nich mówią, że siedmiu chrześcjan z Efezu ukryło się przed prześladowaniem, nie daleko tego miasta w jaskini, i gdy poganie wejście do niej zamurowali, więźniowie zasnęli i przebudzili się dopiero w 200 lat później, t. j. 447 r., za panowania Teodozjusza Młodszego. Zdawało im się, że tylko jednę noc przespali, a gdy jeden z nich udał się do miasta, aby potajemnie wyszukać pożywienia, bardzo się zdziwił widokiem zupełnie nowym, jak np. chrześcjańskiemi kościołami i t. p. Z wielką uroczystością wprowadzono siedmiu tych ludzi do Efezu, gdzie i zaraz pomarli. Nazywali się: Maksymjan, Malchus, Martynjan, Djonizy, Jan, Serapjon i Konstantyn. Zdaje się, że powodem do tej legendy było podwójne znaczenie wyrazu κοιμᾶσθαι. Mogło być, że zamknięci w jaskini owi efezcy chrześcjanie umęczeni zostali, i gdy w 200 lat potém znaleziono ich kości, powtarzano zapewne: θιακόσια ἔτη ἐκεῖ ἐκοιμήσαντο, t. j.: spoczywali przez dwieście lat. A ponieważ κοιμᾶσθαι zarówno oznacza spanie naturalne, jak i sen śmiertelny, wzięto być może ten wyraz w ścisłém znaczeniu i utrzymywano, że siedmiu owych męczenników rzeczywiście 200 lat przespało w jaskini. Ob. Bolland. Acta ss. Julii t. VI, gdzie się znajduje tekst św. Jakóba Sarug. i św. Grzegorza Turon. o tych śś. Cf. Land, Anecdota syriaca t. I; Tillemont, Mémoires t. III str. 153 i 332; SS. Septem Dormientium historia ex ectypis musei Victorii expressa, dissertatione et veteribus monumentis sacris profanisque illustrata, Romae 1741. J.
