Encyklopedja Kościelna/Burchard v. Bucco

<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Encyklopedja Kościelna (tom III)
Redaktor	Michał Nowodworski
Data wyd.	1874
Druk	Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron

›››

[56]5. v. Burchardus v. Brocardus v. Bucco v. Buggo, zak. św. Bened., wychowany w klasztorze Lobium (Lobbes, djec. Lüttich), potém bp wormski (wormatiensis) r. 1000—1025, najsłynniejszy swego czasu kanonista. [57]Biskupstwo swoje, przez Węgrów spustoszone, na nowo do świetnego stanu przyprowadził. Dokończył budowę katedry, zbudował wiele kościołów. Dla ubogich miłosierny, tak, że pomimo wielkich dochodów z majętności biskupich i pomimo wielkich składanych mu ofiar, przy śmierci miał tylko trzy denary. Będąc szanowany przez Ottona III, Henryka II i Konrada II, wiele wpływał i na sprawy cesarstwa. Najważniejszą z prac Burcharda jest zbiór kanonów, p. t. Decretorum libri XX. Drukowane wydania tego zbioru (Coloniae 1548, Paris 1549, Coloniae 1560) podobno tylko 6tą część pracy Burchardowej obejmują. Źródła tej kollekcji w przedmowie B. wylicza następujące: jakiś dawniejszy zbiór kanonów, kanony apostolskie, akta soborów, dekrety Papieży, Pismo św., Ojcowie śś. i kanony pokutne. Po bliższém jednak zbadaniu rzeczy pokazuje się, że Burchard nie z pierwszej ręki brał te źródła, lecz z niedrukowanego dotąd zbioru kanonów, dedykowanego Anzelmowi II, arcybiskupowi medjolańskiemu, od r. 888 do 897. Miał także pod ręką Reginona (ob.) i Rabana Maura (ob.) i z nich przepisywał postanowienia, z kapitularzy (ob.) zebrane; lecz dla nadania tym ostatnim większej powagi, zmyślił na nich nazwiska synodów lub Papieży, przez co w błąd wprowadził następnych zbieraczy kanonów. Ob. Ballerinii, De antiquis collectionib. et collectorib. canonum pars IV c. XII (ed. Gallandii t. I p. 635...); Theiner, Disquisitiones crit. in praecipuas canon. collectiones, s. 14; Walter, Lehrb. d. Kirchenrechts, ed 14a §. 100. Od imienia Burcharda poszło wyrażenie, przez kanonistów używane, Brocardica juris, albo Burchardica, t. j. zasady prawne, które Burchard w pewne reguły sformurował. Żywot Burcharda opisał współczesny z nim bezimienny autor, ok. r. 1030; znajduje się on w pierwszém wydaniu Decretorum B’a (1548) po rejestrze; ztamtąd przedrukował Pertz (Monumenta Germ. Scr. t. IV). Drugie jego dzieło: Leges et statuta familiae S. Petri, wydał i wybornie objaśnił H. G. Gengler (Erlang. 1859). Panegiryk (Elogium S. Burchardi) przez Herimann’a (v. Hermann’a), duchownego z Worms, w XII w. pisany, jest także u Pertza op. c. W Martyrologium gallikańskiém zapisany jest jako błogosławiony pod d. 20 Sierpnia. X. W. K.