Encyklopedja Kościelna/Chamos
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Chamos, hebr. Kemosz, v. Kamos. Na odkrytym r. 1869 pomniku Mezy (ob.), Chamos występuje jako naczelne bóstwo Moabitów. Meza wystawił mu ołtarz na podziękowanie za zwycięztwo nad królem izraelskim i „dla uweselenia oczu Chamosa i Moaba zabił wszystko (co było) wewnątrz murów“ zdobytego przezeń miasta izraels. Również i Biblja wystawia Chamosa jako głównego bożka Moabitów, a tych ostatnich nazywa „ludem Chamosa.“ Num. 21, 29. Jerem. 48, 46. Cf. Jud. 11, 24. Salomon wystawił ołtarz Ch. „na górze, która jest przeciw Jerozolimie po prawej (wschodniej) stronie“ (III Reg. 11, 7. Cf. 23, 13), t. j. na górze Oliwnej, która z tego powodu nazywała się „górą obrażenia.“ Że zaś Balak, król moabicki, idących do Palestyny Izraelitów, za radą Balaama (ob.) starał się pociągnąć do czci Beelfegora (ob. I 570), przeto wnosić można, że Beelfegor jest jedno z Chamosem, czyli, że to ostatnie jest imieniem własném bożka, gdy pierwsze było nazwą miejscowości, w której tenże bożek był czczony. Co jeżeli tak jest, cześć Ch. zasadzała się na bezwstydnym nierządzie. Wiadomo zaś z IV Reg. 3, 27. że wspomniany Meza własnego syna swego zabił na ofiarę, zapewne także Chamosowi. Cf. Hackmann, Diss. de Chemoscho, Bremae 1730, i w Oelrichs’a Opuscula histor-philol.—theol. I 1, 19. Rosenmüller, Scholia ad Num. 1. X. W. K.
