Encyklopedja Kościelna/Chciwość
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Chciwość (łakomstwo, avaritia) jest nieporządną miłością dóbr ziemskich. Objawia się dwojako: 1) jako nienasycone uganianie się za temi dobrami, i 2) jako mocne przywiązanie do tych dóbr już pozyskanych. Chciwość w pierwszej postaci, dla osiągnięcia swego celu ucieka się do środków nieprawych: do chytrości, kłamstwa, oszustwa, krzywoprzysięstwa, gwałtu i t. p. (tak zwane córki chciwości, filiae avaritiae); z chciwością w drugiej postaci łączy się twardość serca. Chciwy, z powodu swojej nienasyconości, nie ma nigdy pokoju (Eccle. 5, 9). Chciwość, jeżeli ciężko przeciwi się miłości względem Boga, względem bliźniego, lub też ciężko narusza sprawiedliwość, jest swego rodzaju grzechem śmiertelnym. Jeżeli zaś przeciwi się tylko szczodrobliwości o tyle, że ktoś zbyt wprawdzie miłuje dobra ziemskie, ale ani chciałby robić, ani robi cokolwiekbądź przeciw Bogu, lub bliźniemu: jest w swoim rodzaju grzechem powszednim. Ponieważ w chciwości materja bierze górę nad duchem i skończoność nad nieskończonością, przeto w zarodku (implicite) spoczywa w niej ateizm i bałwochwalstwo (Eph. 4, 19. Col. 3, 5). Ch. jest tém trudniejszą do uleczenia, że zazwyczaj przybiera się w pozory cnoty: roztropności, oszczędności i pilności. Lekarstwem na chc. jest zwracanie myśli na znikomość rzeczy ziemskich, na szpetność, niebezpieczeństwa i niepokoje tej wady. Przeciwna chciwości jest rozrzutność, polegająca na zbytniém, nieporządném rozdawnictwie dóbr ziemskich. Jest z natury swej grzechem powszednim; śmiertelnym staje się, jeżeli przez nią, dzieje się uszczerbek mającym bliższe do tych dóbr prawa. N.
