Encyklopedja Kościelna/Choraules
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Choraules, χοραύλης, flecista chórowy u greków; że zaś głos dźwięczny i melodyjny nazywają przenośnie głosem fletowym, ztąd wyraz choraules oznaczał chłopca chórowego. Od dawnych bardzo czasów przy katedrach i kolegjatach były szkoły śpiewu, w których chłopcy uczyli się śpiewać, pobierając przytém i inne nauki w szkole katedralnej lub klasztornej. Nauką śpiewu kierował dyrektor chóru (episcopus chori, chori regens, choralium magister), ob. Kantor. Inne nauki wykładał scholastyk (ob.). Sala, w której młodzież uczyła się śpiewu, nazywała się aula chori. W kościołach klasztornych aula chori nazywa się chór po za wielkim ołtarzem, gdzie zakonnicy odśpiewują officium.
