Encyklopedja Kościelna/Chrystus
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Chrystus, wyraz grecki (od χρίω — namaszczam), oznaczający to samo, co wyraz hebrajski Mesjasz, t. j. osobę namaszczeniem świętem poświęconą. W Starym Testamencie pomazać kogo na jaki urząd znaczyło to samo, co wybrać, naznaczyć, powołać do sprawowania urzędu, i takiém pomazaniem królowie zwłaszcza, kapłani i prorocy uroczyste brali na dostojeństwo swoje poświęcenie, w skutek czego i zwani byli pospolicie chrystusami: Nolite tangere christos meos, nie tykajcie pomazańców moich (Ps. CIV 15). Lecz w najwyższém, wyłączném i jedyném znaczeniu nazwa ta służy wcielonemu Synowi Bożemu, gdyż to, co symboliczne ono pomazanie figurycznie raczej niż w istocie rzeczy oznaczało i udzielało, to jest pewne uczestnictwo w mądrości, władzy i świętości Boga ku nauczaniu, rządzeniu i jednaniu ludzi z Bogiem, to w Chrystusie Bogu-Człowieku, w skutek hypostatycznego natury Boskiej z ludzką złączenia, w całej i nieograniczonej zupełności stało się prawdą i rzeczywistością: Pomazał Cię, Boże, Bóg Twój... nad uczestniki Twoje (Ps. XLIV 8), mówi do niego król-prorok. Chrystus więc w jednej osobie swojej łączy trojaki urząd: proroczy, kapłański i królewski, w najgłębszém i najprawdziwszém onegoż znaczeniu. Ma urząd prorocki, bo posłany od Boga, bo oznajmił światu prawdy Boże, bo prawdy te stwierdził cudami i przepowiedniami rzeczy przyszłych, które się następnie spełniły, tak jak w osobie Jego spełniły się przepowiednie proroków Starego Zakonu; bo wreszcie, wraz z nauką swoją, zakon nowy i prawo doskonalsze od starego światu ogłosił. Ma urząd kapłański i sam tylko spełnił to, co stare kapłaństwo i ofiary jego figurycznie tylko wyobrażało i przepowiadało, to jest doskonałém woli Bożej posłuszeństwem i śmiercią swoją na krzyżu doskonałą Bogu zaniósł ofiarę przebłagalną za ludzi, tak, iż wszystkie pokolenia rodzaju ludzkiego, przeszłe, obecne i przyszłe, Jego jedynie kapłaństwem i ofiarą z Bogiem mogły i mogą być pojednane. Ma nareszcie urząd królewski: Jam jest, mówi, postanowion królem od Niego (Boga) nad Syonem górą świętą Jego (Ps. II 6). Dana Mu jest wszystka władza (Mat. XXVIII 18) w tém królestwie, które sam założył i odkupił, aby sam wszystko w niém rządził i kierował do tego celu, który sobie założył, to jest do tego, aby przez prorocki urząd Jego, to jest przez wiarę w naukę i spełnienie przykazań Jego, i przez kapłański urząd Jego, to jest przez uczestnictwo w ofierze Jego, wszyscy w tém królestwie dostępowali zbawienia. Na to Chrystus jest królem, aby wszędy i po wszystkie czasy uznany był prorokiem i kapłanem. Na to ustanowił Kościół swój i w tej boskiej instytucji, wspartej przez Ducha św., jako prorok i kapłan najwyższy i król, żyje i działa bezprzestannie, aż do skończenia wieków. Obacz artykuły: Jezus, Messjasz, Odkupiciel. H. K.
