Encyklopedja Kościelna/Claudianus
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Claudianus Ecdicius Mamertus, mnich, później kapłan i wierny towarzysz swego brata Mamerta, bpa w Vienne, żył ok. półowy V w. i um. pomiędzy 470 — 474. Człowiek uczony, wymowny, rozumny, pobożny i dobroczynny, poeta, filozof, teolog; uczył duchowieństwo djecezjalne Pisma ś., śpiewu i liturgiki. Pisał hymny. Jemu a nie Venantius’owi Fortunatowi przyznać należy autorstwo pięknego hymnu Pange lingua gloriosi lauream certaminis (ob. Jac. Sirmondi, Opp. t. 1. ed. Venet. 1728 p. 530). Pomiędzy poezjami pogańskiego poety Claudiusa Claudiana (żył w końcu IV w.) znajdują się niektóre odnoszące się do Chrystusa, prawdopodobnie przez pomyłkę, z powodu podobieństwa nazwiska, tamtemu przypisane, a prawdopodobnie od naszego poety pochodzące. Jemu też przyznać należy Carmen contra varios errores seu vanos poetas (G. Fabricii, Poetarum christ. corpus, Basil. 1564 p. 775), nie zaś, jak to robią niektórzy, Paulinowi z Noli. Najważniejsze pismo Klaudjana, Libri tres de statu animae, skierowane jest pko Faustowi z Rhegium (Riez w Prowancji), który przeczył bezcielesności aniołów i dusz ludzkich i tylko Bogu ją przyznawał, a dedykowane Sidonjuszowi Apollinarisowi, wówczas jeszcze świeckiemu. Rzecz ta z niepospolitą biegłością filozoficzną napisana, wydana była po raz pierwszy przez Piotra Moaellanus’a, Basil. 1520 in 4, znajduje się także w Bibl. PP. Lugd. VI 1050. Prócz tego kilka listów Cl. zachowało się u Sirmonda, ed. c. I 528, i Baluzii, Miscell. VI 535. Cf. Ritter, Gesch. d. christl. Philos. II 567).
