Encyklopedja Kościelna/Communio peregrina
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Communio peregrina. Według dawnego prawa kościelnego duchowny, na pokutę skazany, był pozbawiony wykonywania funkcji kościelnych i uważany na równi z tymi duchownymi obcymi, którzy nie mogli okazać świadectw, zwanych litterae formatae i commendatitiae (ob.), otrzymanych od swego biskupa. Duchowny, do którego stosowała się communio peregrina, nie utracał wprawdzie swego stanowiska, bo pozostawał przy urzędzie i beneficjum, jakie posiadał, ale był w pewnego rodzaju suspensie: nie mógł bowiem spełniać żadnej kościelnej funkcji dopóty, dopóki pokuta jego nie skończyła się, i wtedy dopiero przywracano go nie do praw mu służących, ale do ich używania (C. Contumaces 21, dist. 50 ex conc. Agaten. a. 506).
