Encyklopedja Kościelna/Conversi
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Conversi w klasztorach. Podług reguły św. Benedykta, obowiązkiem zakonników jest poprawa obyczajów (morum conversio). Słusznie tedy, w początkowych czasach rozwijania się życia zakonnego na zachodzie, mogli wszyscy zakonnicy nazywać się konwersami, t. j. nawróconymi, o ile mianowicie przez poprawę swego życia od świata zwracali się do Boga. Z czasem wszakże, gdy tylko duchowni, składaniem ślubów uroczystych, przyjmowali na siebie wszystkie obowiązki życia zakonnego, konwersami poczęto nazywać świeckich (laików), którzy obowiązywali się zazwyczaj do posłuszeństwa, czystości i nieopuszczania klasztoru bez pozwolenia przełożonego, a zajmowali się różnemi pracami pozaklasztornemi. Niekiedy konwersi mieli prawo zasiadania na kapitułach, niekiedy zostawali nawet opatami. Zdarzało się też czasami, że konwersi byli kapłanami, a nie zakonnikami, i wówczas otrzymywali także prawo głosu na kapitułach; takim kapłanom konwersom dawano zazwyczaj probostwa klasztorne. Od konwersów różnią się oblati donati, przez które wyrazy rozumiano dzieci, przez rodziców do zakonu ofiarowane, lub też i dorosłych, którzy się wraz z całym majątkiem klasztorowi oddawali. Kanwersów, jako braci laików, spotykamy najprzód w zakonie Vallombrosa (ob.) w XI w.; przy nich też pozostała nazwa brat (ob.), dawniej właściwa wszystkim zakonnikom; zakonnicy zaś będący kapłanami poczęli się nazywać ojcami (patres). (Fehr). N.
