Encyklopedja Kościelna/Fagius Paweł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Fagius Paweł, ur. 1504 w Rheinzabern, w Palatynacie, gdzie ojciec jego był nauczycielem i pisarzem miejskim; po ukończeniu nauk w Heidelbergu, zajmował się od 1522 nauczycielstwem w Strasburgu, gdzie przytém od Capito’na, uczył się języka hebrajskiego; r. 1527 został rektorem szkoły w Isny, w Szwabji, r. 1537 tamże pastorem; r. 1542, po śmierci Capito’na, został na jego miejsce professorem i kaznodzieją w Strasburgu, zjeżdżając przytém do Konstancji i Heidelbergu, w celu zaprowadzenia tam reformacji. Gdy cesarz Karol V po wojnie smalkaldzkiej chciał interim zaprowadzić w Strasburgu i zakazał miewania kazań Bucerowi i Fagiusowi, udali się obadwaj do Anglji, gdzie ich zapraszano do szerzenia nowych doktryn; tak bowiem znakomita większość narodu, jak duchowieństwo i ciało nauczycielskie przeciwne tam było nowinkarstwu religijnemu, iż koniecznie trzeba się było posługiwać zagranicznemi narzędziami, w celu zaprowadzenia „wolności ewangelicznej.“ Z Bucerem i innymi cudzoziemcami przybył 1549 r. jako reformator i professor do Anglji, otrzymał katedrę w Cambridge, ale um. tegoż jeszcze roku. Królowa Marja kazała 1558 r. odkopać kości Bucera i Fagiusa i spalić je. Pisma Fagiusa odnoszą się przeważnie do literatury hebrajskiej, względem której położył pewne zasługi; dla wydoskonalenia się w hebrajszczyznie sprowadził sobie nawet z Wenecji na nauczyciela żyda Eljasza Lewitę. (Schrödl). N.
