Encyklopedja Kościelna/Feliks święty Walezjusz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
5. Feliks święty Walezjusz (Valesius, de Valois, 20 Listop.), syn Raoul’a, hrabiego Vermandois i Valois, ur. 9 Kwiet. 1127 r. w St.-Quentin. Po chrzcie, na którym otrzymał imię Hugo, matka (Eleonora z hrabiów Szampanji i Blois) zaniosła go do Clairvaux i ofiarowała Bogu przez ręce św. Bernarda. Dziecię, choć jeszcze nie rozumiało wartości jałmużny, największą znajdowało przyjemność wtedy, gdy żebrakom mogło rozdawać jałmużnę. Dorósłszy, młody Hugo nic nie stracił ze swej dziecięcej niewinności, owszem, coraz więcej nabierał odrazy do świata, a zamiłowania w umartwieniu i uczynkach pobożności. Może domowe niezgody (ojciec jego porzucił swoją żonę, a matkę Hugona, i związek występny zawarł z inną kobietą) ostatecznie skłoniły go do zerwania ze światem. Około 20 r. życia udał się do św. Bernarda, do Clairvaux, lecz wkrótce zapragnął odludniejszego miejsca. Zanim jednak ten zamiar przywiódł do skutku, udał się wprzód do wuja swego Teobalda, hr. Szampanji, żeby się w naukach wykształcić; ztamtąd odbył podróż do Włoch, gdzie pozostawał przez pewien czas pod kierunkiem jednego świętobliwego pustelnika i wtedy przybrał imię Feliksa. Gdy ów pustelnik umarł, F. wrócił do Francji i osiadł na pustyni Cerfroid (Cervus frigidus, v. Cerfredum), wśród dzikiego lasu pod Meaux. Tam razu pewnego spotkał nad źródłem jelenia, między rogami którego był krzyż czerwono-błękitny. Jednocześnie św. Jan z Maty (ob.) inne otrzymał widzenie i polecenie z nieba, aby poszedł szukać F’a. Tymże głosem wiedziony F., wyszedł na spotkanie Jana, a lubo oba śś. poprzednio się nie znali, pozdrowili się wzajemnie po imieniu. Odtąd mieszkał F. przez lat kilka razem z Janem na wspomnionej pustyni, ćwicząc się w doskonałości chrześcjańskiej, pod regułą, jaką oba sobie spisali. Pustynia wnet się ożywiła, bo sława cudów, jakie ci śś. dokonywali, i świętobliwości, sprowadziła im wielką liczbę uczniów, pod ich przewodnictwo się garnących. R. 1197 obadwa śś. z Cerfroid, zaopatrzeni w świadectwa od bpa paryzkiego, udali się do Rzymu, gdzie wspólnie, ze świeżo obranym Pap. Innocentym III, założyli nowy zakon trynitarzy (ob.). F. wróciwszy do swej pustyni, pozostał sam na czele nowego zakonu i założył wiele klasztorów we Francji, † 4 Listop. 1212 r. Urban IV zaliczył go w poczet świętych i pozwolił obchodzić jego święto we Francji i Hiszpanji, a Innocenty XI święto to do całego Kościoła rozciągnął. Na obrazach dodają temu świętemu jelenia, z krzyżem pomiędzy rogami. Ob. Salvator a Mallea, La genealogia de S. Felix de Valois, Granada 1648; Ign. Dilloud, Les vies de SS. Jean de Matha et F. de Valois, Paris 1696 (mylnie podają nazwisko: Jean Dilland i r. 1695); Jean Franç. Alves, Les vies de S. Jean d. M. et de S. F. d. V., Avignon 1634, i inne wyliczone przez Gmelin’a, ap. Naumann, Serapeum, Zeitschr. r. 1870 n. 7 s. 101; Calixte, Vie de S. F. d. V. prince du sang royal de France, fondateur de l’ordre de la Trinité, Cambray 1868. Cf. Trynitarze. X. W. K.
