Encyklopedja Kościelna/Fourier Piotr błogosławiony
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Fourier (Forerius) Piotr, błogosławiony. Ur. w Mirecourt, dawnej djecezji Toul, 30 Listop. 1565. Uczył się w Pont-à-Mousson i wcześnie odznaczył się wielkiem zamiłowaniem do nauki i dziwną czystością duszy. W dwudziestym roku życia wstąpił do zgromadzenia kanoników regularnych w opactwie Chamousey, co wielu wydało się dziwném, bo karność zakonna w tym klasztorze głęboko była upadła, i trudno było pogodzić surowe życie młodzieńca i pociąg jego do najostrzejszych umartwień z wstąpieniem jego do zgromadzenia tak luźnego. Skutek jednak okazał, że ten dziwny na pozór krok jego wyraźném był zrządzeniem Opatrzności. Trudny miał nowicjat wśród niechętnych gorliwemu aspirantowi zakonników, a gdy, po ukończeniu nauk teologicznych w Pont-à-Mousson i złożeniu professji, na stały już pobyt do opactwa powrócił, niechęć współbraci w jawne i zawzięte zamieniła się prześladowanie. Życie jego święte i ścisłe trzymanie się reguły było jakoby żyjącém kazaniem i nieustannym wyrzutem dla otaczających go, których témbardziej przykład jego draźnił, że dobrze czuli w sumieniu, iż powinniby go naśladować, a przecie najmniejszej do tego nie mieli ochoty. W końcu, dla pozbycia się niemiłego towarzysza, ofiarowali mu do wyboru trzy zależne od opactwa probostwa. Fourier wybrał najuboższe i najtrudniejsze, parafję Mattaincourt. Z jaką gorliwościę spełniał obowiązki pasterza dusz, świadczy o tém autentyczny życiorys jego, pod tytułem: Imago boni parochi, seu acta s. Petri Forerii. Obyczaje w parafji swej zastał bardzo skażone, wiarę martwą i prawie wygasłą. W krótkim czasie, pod wpływem żarliwego pasterza, odmieniła się do niepoznania i stała się wzorem dla drugich. Fourier w pracy swej około zbawienia dusz trzymał się metody świętych: zaczynał od grzeszników najuporniejszych, a jeśli prośby, upomnienia, nauki zostały bez skutku, padał na kolana i modlił się, i w końcu prawie zawsze skruszył i nawrócił grzesznika. Jednym z najpiękniejszych owoców pasterskiej pracy jego było założenie zgromadzenia ubogich sióstr szkolnych, pod wezwaniem Matki Boskiej (pauvres soeurs d’école de Notre-Dame), które jakby samo przez się powstało, za sprawą kilku panien z parafji, które naukami świętego pasterza pobudzone, z własnego natchnienia połączyły się między sobą złożeniem ślubu czystości i wspólnego życia pod posłuszeństwem zakonném. Fourier, wypróbowawszy ducha ich i stałość w przedsięwzięciu, pozwolił im przywdziać habit, suknię czarną z takimże woalem, na znak odłączenia od świata. Trudności były wielkie, nim młode zgromadzenie znalazło na początek pomieszczenie w domu najętym, i pierwszą szkołę swą otworzyć mogło. Lecz w prędkim czasie liczba sióstr do tego stopnia wzrosła, że obok tej pierwszej szkoły mogły założyć wiele innych w okolicznych parafjach, które prawie wszystkie, poznawszy ich ducha, chciały je mieć u siebie. Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez Pawła V, dwiema bullami: z 1 Lutego 1615 i 6 Paźdz. 1616. Z tak szczęśliwym skutkiem pracując około uświęcenia swej parafji, nie opuszczał jednak Fourier pierwszej i głównej myśli swojej, zaprowadzenia koniecznej reformy w opactwie swojém, od którego niechętni i bojący się wpływu jego bracia zawsze go trzymali z daleka. W końcu jednak stan rzeczy doszedł do wiadomości Stolicy Apost., która biskupowi z Toul poleciła naprawę klasztoru, a ten wiedząc, że nie może obrać zdolniejszego zadanie to włożył na Fouriera. Ochotnie podjął się trudnego dzieła i szczęśliwie, choć powoli, do końca je doprowadził. Po śmierci o. Quinel, Fourier został obrany jeneralnym przełożonym zreformowanej już kongregacji. Ale jak w pracach swych parafjalnycb nie zapominał o dziele naprawy swego klasztoru, tak też później, w walkach i trudnościach tej reformy, nigdy aż do śmierci nie wypuścił z swej opieki założonego przez się zgromadzenia sióstr szkolnych i, umierając, jeszcze zapisał im w spuściźnie ułożoną ostatecznie regułę i ustawy zgromadzenia. Po życiu twardém, surowém i, w zupełném zaprzaniu siebie samego, poświęconém Bogu i bliźnim, um. 9 Grudnia 1636, a 29 Stycznia 1730 ogłoszony został błogosławionym. Ob. Butler, Żywoty świętych i Ojców, t. XVIII; Etzinger, Leben des sel. Petrus Forerius; Le bienheureux Pierre Fourier, par la vicomtesse de Flavigny, Paris 1873; Chapia, Hist, du bienh. P. Fourier et des desastres de la Lorraine, Nancy 1850, Paris 1862, 2 v.; Lambel, Le b. P. F. de Mattaincourt, Lille 1868. (Holzwarth). H. K.
