Encyklopedyja powszechna (1859)/Alkantary zakon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Alkantary zakon |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Zakon Alkantary, jeden z trzech starożytnych rycersko-duchownych zakonów Hiszpanii, założony został 1156 r. przez braci don Suero i don Gomez Fernando Barrientos. Papież Celestyn III nadal mu r. 1197 znakomite przywileje i upoważnił go do obrony wiary Chrystusowej przeciw Maurom. Za bohaterską walkę przeciw tym ostatnim, Alfons IX obdarzył zakon r. 1218 wydartą Maurom Alkantara, która odtąd została jego stolicą. Urósłszy w potęgę i bogactwa, szczególniej pod rządami Wielkiego Mistrza don Juana de Zuniga, zakon połączony został r. 1492 przez papieża Alexandra VI z koroną hiszpańską. Rycerze jego, podlegający regule ś. Benedykta, od r. 1540 wolni są od ślubu czystości, i stają przedewszystkiém w obronie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Panny. Godłem ich jest złoty krzyż lilijowy, na zielonej wstążce w koło szyi, oraz krzyż haftowany jedwabiem na szacie i białym płaszczu.
