Encyklopedyja powszechna (1859)/Allatius
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Allatius |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Allatius (Leon), albo Alacci, urodził się na wyspie Chios, r. 1586, z rodziców greckich. W dziewiątym roku życia przewieziony do Kalabryi, we Włoszech, zyskał opiekę domu Spinelli, odbywał początkowe nauki i przeszedł na łono Kościoła katolickiego. Później uczył się filozofii i teologii w kollegijum greckiem w Rzymie, a chociaż świecki, mianowany został wikaryjuszem generalnym, przez Bernarda Justiniani, biskupa Anglona, w zatoce Tarentu. Pełnił te obowiązki przez dwa lata i wrócił do swojej ojczyzny, na wezwanie biskupa katolickiego wyspy Chios, Marka Justinijana, który chciał mieć go za spółpracownika w czynnościach swoich. W kilka lat później wrócił do Rzymu, z wielkim zapałem poświęcił się nauce lekarskiej i otrzymał stopień doktora medycyny. Niedługo potem mianowany professorem w kollegijum greckiem. W r. 1622 Grzegorz XV wysłał go do Niemiec, dla dozoru nad przewiezieniem z Heidelberga do Rzymu biblijoteki, którą Maxymilijan elektor bawarski darował papieżowi. Wywiązał się szczęśliwie z danego mu polecenia; ale śmierć papieża pozbawiła go zasłużonej nagrody. Musiał więc przyjąć obowiązki prywatne u kardynała Bichi, a później u kardynała Franciszka Barberini, dla opędzenia potrzeb życia, wyłącznie naukom poświęconego. Alexander VII mianował go wreszcie kustoszem biblijoteki watykańskiej. Umarł Allatius licząc 83 lata wieku; w r. 1669. Nie przyjmował nigdy święceń, a zapytany od Alexandra VII, dla czego nie chce być kapłanem, odpowiedział: „Bo chcę ożenić się.“ Zapytany dla czego się nie żeni, odpowiedział: „Bo chcę być księdzem.“ Tak wahał się między światem a Kościołem aż do śmierci. Żarliwym był obrońcą wiary katolickiej, i starał się nadewszystko nawrócić do niej spółziomków swoich, pismami i zakładaniem szkół. W tym celu wydał sławne dzieło: de Ecclesiae Occidentalis et Orientalis perpetuo consensu, (Kolonija, 1648); tudzież rozprawę: De utriusque Ecclesiae in dogmate de Purgatorio consensione, (Rzym, 1653). Allatius jest także autorem wielu innych dzieł, jako: Catena SS. Patrum in Jeremiam; Orthodoxae Greciae scriptores; de Octaca Synodo Photiana; Confutatio fabulae de Johanna papissa, tudzież obrony soboru florenckiego przeciw Robertowi Creyghtonowi. Nadto wydał: Poeti antichi raccolti, (Neapol, 1661). Opowiadają o tym uczonym ten szczegół, że pisał lat czterdzieści jednem piórem, i gdy mu się zepsuło czy zginęło, płakał i był w żalu nieutulony. L. R.
