Encyklopedyja powszechna (1859)/Apatyja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apatyja |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apatyja (Apathia, z greckiego a nic, pathos cierpienie), oznacza brak żywości uczucia, głównie zaś affektów i namiętności, a skutkiem tego również i ruchu fizycznego, z czego powstaje ociężałość i flegmatyzm. Anatyja może być stanem krótkotrwałym, jakąś przemijającą obojętnością na niektóre wrażenia, jak np. zmysłowe; częstokroć atoli polega ona na naturalném usposobieniu człowieka, na słabym w ogóle stopniu wrażliwości zewnętrznej i wewnętrznej. Stoicy uważali Apatyję, t. j. nieczułość i obojętność na wszystko, co nie jest albo złem, albo dobrem, za cel i za charakterystyczną zaletę mędrca, który dopiero za jej pomocą utrzymać potrafi swoją swobodę duchową. F. H. L.
