Encyklopedyja powszechna (1859)/Apostolskie stronnictwo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apostolskie stronnictwo |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apostolskie stronnictwo, tak nazywali się fanatyczni absolutyści za czasów restauracyi w Hiszpanii. Wkrótce po rewolucyi 1819 r. powstała junta apostolska, której przywódzcy składali się głównie ze zbiegłych księży, a wojsko z kontrabandzistów i rozbójników. Junta ta z Portugalii otrzymywała broń i pieniądze, i z samym dworem hiszpańskim w tajemnych zostawała stosunkach, jakoż przynajmniej w Kastylii, Aragonii i prowincyjach baskijskich miała za sobą większość ludu, pragnącego swobody staro-hiszpańskiej, nie zaś liberalizmu francuzkiego. Stronnictwo, reprezentowane przez tę juntę, zwało się apostolskiem; żadnego nie mając udziału w rządzie, jedne ono tylko widziało przed sobą drogę: gwałtownego oporu. Już w 1822 r. stronnictwo to wystawiło formalna armiję, która jednak została pobitą, a wódz jej, Quesada, schronił się do Francyi; tak samo nie powiodło się powstanie czterech batalijonów gwardyi w Madrycie. W Walencyi na czele kontrrewolucyi stanął Elio, który jednak został pojmany i stracony. Lepiej za to regencyi apostolskiej udało się w Urgel, w górach katalońskich; w dniu 15 Sierpnia 1822 r. ukonstytuowała się Najwyższą Regencyją i otoczyła się Armiją Wiary. Członkami jej byli: Bessieres, Mata-Florida i Eroles. W miarę wzrastającej nadziei interwencyi francuzkiej, Apostolscy jęli się napaści; zostali jednak pobici, a sama Regencyja zmuszona uciec do Francyi, zebrała się dopiero znowu wraz z wtargnięciem Francuzów (1823 r.). W dniu 9 Kwietnia Eguia, Eroles, Calderon i Erro, rozwiązawszy dawniejszą regencyję, utworzyli tymczasową juntę rządową, która utrzymała się nawet obok ustanowionej przez Francuzów po zajęciu Madrytu regencyi urzędowej. Po przywróceniu króla, junta apostolska usiłowała głównie utrzymać woluntaryjuszów królewskich i tworzyła silną kamaryllę, na czele której stali: ojciec Cyryl, Eguia, Mata-Florida i Calderon. W 1825 r. Bessieres powstał zbrojno przeciw umiarkowanemu gabinetowi, Zea został ujęty i rozstrzelany. W następnym także roku miały miejsce różne w duchu tegoż stronnictwa powstania, w których odznaczył się mianowicie śmiały dowódzca Gueryllasów, ksiądz Merino. W 1827 r. Apostolscy sprowadzili powstanie w Katalonii, które aż król sam uśmierzył; kiedy zaś wraz z urodzeniem infantki (1830 r.), dzisiejszej królowej Izabelli, kwestyja polityczna przemieniła się w kwestyję sukcessyi, stronnictwo Apostolskie również przeszło na tak zwane karlistowskie.
