Głupi z prostakiem dwaj bracia rodzeni
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Głupi z prostakiem dwaj bracia rodzeni |
| Pochodzenie | Moralia |
| Wydawca | Akademia Umiejętności w Krakowie |
| Data wyd. | 1915 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tom III |
| Indeks stron | |
Widząc prostak w kościele, to srebrem, to złotem
I z wosku lane członki zawieszone wotem,
Jako ręce i nogi, abo kto był głuchy,
Uszy, oczy i zęby, na ostatek brzuchy,
Skoro mu członek wrzody opanują skryty.
Ulawszy z wosku, prosi, żeby był przyszyty.
Nie gardzi ksiądz szlachcica owego prostotą:
Gdybyś, rzecze, złotniczą odlał go robotą,
Nagradzając sromotę, z wosku nie ma to być,
Pewnie żebyć pomogło, kiedyby się zdobyć;
Z tego będą dwie świece do lichtarzów spore.
Co ma wisieć daremnie, lepiej ci, że zgore.
Cóż ten czyni? jednego z trzech kmieci zastawi;
I to plugastwo srebrem odlewane sprawi.
Obieca ksiądz powiesić, ale za zasłoną,
Żeby ludzi nie gorszyć rzeczą tak mierzioną.
