[167]
Hej! koledzy, dalej żywo,
Podawajcie bratnie dłonie;
W spólne łączmy się ogniwo,
Co nie pęknie aż po zgonie.
Kto więc zatem w naszem kole
Niechaj puhar pełen chwyta,
A o troski i o bóle,
Pijąc nektar niech nie pyta.
Toć po pracy, miło bracie,
Gdy pot kipi srodze z czoła,
Ot w gościnnej zasiąść chacie
Wśród przyjaciół szczerych koła.
Kto więc zatem i t. d.
Gdyś dzień cały trudził głowę
Ksiąg uczonych mądrościami,
Niech zasady zbyt surowe
Pozwolą ci wypić z nami,
Kto więc zatem i t. d.
[168]
Myśmy przecież rzeźwi, młodzi,
W głowach naszych ideały,
Rzeźwość ducha zapał rodzi,
Co roztapia lodów skały.
Kto więc zatem i t. d.
