Jadwiga i Jagiełło/Jadwiga (Ilnicka)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Jadwiga i Jagiełło |
| Podtytuł | Jadwiga |
| Pochodzenie | Legendy, podania i obrazki historyczne |
| Wydawca | Gebethner i Wolff |
| Data wyd. | 1918 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Młoda dziewica, cudnego lica,
Na polskim tronie zasiada;
Lecz białe czoło chyli tęsknica,
Twarzyczka mieni się blada.
Bo tam daleko, w zagórskim kraju
Wilhelm pozostał kochany,
Według starego przodków zwyczaju
Na oblubieńca jej dany.
Lecz wnuko Piastów, spojrzyj przed siebie,
Po starej Lechów krainie!
Zaliż głos żaden nigdy do ciebie
Nie szeptał w dumań godzinie:
Oto nad Wisły falą błękitną
Płynie cień Wandy powiewny;
Śnieżyste lilje jak cudnie kwitną
Na złotych kosach królewny!
Ona uciekła w głąb jasnej wody
Przed cudzoziemca objęciem:
Twój Wilhelm piękny, twój Wilhelm młody
Obcej jest ziemi dziecięciem...
Tak do płaczącej w murach Wawelu
Mądra odzywa się rada,
Aż wstała w mężnej dumy weselu
Dziewica drżąca i blada.
Bo już Jagiełło, książę Litwinów,
Za świętym czeka jej progiem,
Aby wśród Polski pobożnych synów
Przed prawym skłonił się Bogiem.
A Polska z Litwą w bratnim uścisku
Za ich przykładem złączone,
W wielkich chwil szczęściu, w złego ucisku —
Szły, jak dwie siostry rodzone.
Marja Ilnicka.
