Jodła i trzcina

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Józef Epifani Minasowicz
Tytuł	Jodła i trzcina
Rozdział	Bajka o orzechu (dębie) i trzcinie
Pochodzenie	Biernata z Lublina Ezop
Redaktor	Ignacy Chrzanowski
Data wyd.	1910
Druk	Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór
Indeks stron

›››

[510]

5. Jodła i trzcina.

Którzy karku twardego, pyszni i zuchwali,
Nie chcą, żeby swierzchności swojej podlegali.
Toż się z niemi, co z jodłą dzieje, co nie chciała
Uchylić glowy wiatrom. Blizko zaś niej stała
Trzcina, na którą, gdy wiatr począć dąć, ta, z strony
Każdej chyląc się, nizkie czyniła ukłony.
Widząc to, jodła rzecze: „Czemu gdy wiatr natrze,
„Tak się chwiejesz, gdy ja nań niewzruszona patrzę?“
Odpowie trzcina: „Nie są me tak zdolne siły,
„Jak twe, by się szumiącym wiatrom sprzeciwiły“.
Tu jodła: „Toć mi przyznasz, żem nad cię silniejsza:
„Wiatr wieje, mnie się jednak siła. nie umniejsza“.
Wtym, kiedy wicher wielki szturm przypuści, jodłę
Z korzeniem zwali, trzcinę zaś zostawi podłę.
Tak często Bóg obala pychę, a zaś w górę
Dźwiga (nie dopuszczając upadku) pokorę.

J. E. Minasowicz.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Józef Epifani Minasowicz.