Śmiech, szereg skurczeń odruchowych mięśni twarzowych, połączony z urywanemi i szybko po sobie następującemi wydechami, oraz z właściwą intonacją głosu, wywołany bodźcami fizjologicznemu (np. łaskotki), a. częściej duchowemi (np. radość, wesołość, poczucie komizmu, szyderstwo i t. p.); szyderstwo, drwina, żart bolesny, kpinki, pośmiewisko, drobiazg, rzecz śmiechu warta, fraszka, bagatela; wybuchać
ś-em = zaczynać śmiać ś.;
ś. mię bierze = chce mi ś. śmiać; mnie nie do
ś-u = wcale nie jestem wesoły, raczej smutny, mam kłopoty, zmartwienie; tobie do
ś-u, a mnie do zdechu = tobie chce ś. śmiać, a mnie płakać; z
ś-u wielkiego poznać głupiego = tylko głupi człowiek śmieje ś. bez przyczyny i umiarkowania; to
ś-u warte = to śmieszne, błahe, marne, nędzne;
ś. sobie z kogo stroić = wyśmiewać ś. z niego; w
ś. co obracać = pozbawiać charakteru poważnego; na
ś. = na pośmiewisko; na
ś. wystawiać = ośmieszać; parskać, pękać, rwać, zrywać boki ze
ś-u = zanosić ś. od
ś-u, śmiać ś. głośno, serdecznie, bez opamiętania; pobudzać do
ś-u = rozśmieszać; wszyscy w
ś. = roześmiali ś.; powstał ś. = zaczęto ś. śmiać.
Strona w Wikisłowniku
