M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego/Koniec

<<< Dane tekstu >>>
Autor Michał Arct
Tytuł M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego
Wydawca M. Arct
Data wyd. 1916
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne K – wykaz haseł
K – całość
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

Koniec, punkt gdzie ś. kończy długość jakiej rzeczy; szpic; kres, kraniec; ostatnia część, zakończenie (k. powieści); od k-ca do k-ca = od początku do ostatka; szary k. = miejsce ostatnie, poślednie;; wiązać k. z k-em = ledwo wystarczać na swoje potrzeby; z k-ca świata = z dalekich stron; k. świata = kres jego istnienia; k. świata! wykrz. = rzecz niebywała; k. życia =śmierć, zgon; k. miesiąca, roku = ostatnie dni miesiąca, roku; na k-cu języka = należy pytać; mieć co na k-cu języka = nie módz sobie na razie przyj pomnieć; nie móc z kim dojść do k-ca = do ładu, do porozumienia; liczba, lik, miara; bez k-ca = mnóstwo; wynik, rozwiązanie, obrót (rzecz ta wzięła, miała niedobry k.); cel, zamiar, zamysł: tym k-em a. na ten k. = w tym celu; przysł., nakoniec, w końcu, na końcu; k. k-em albo k. k-ów = ostatecznie, wreszcie; w ostatnim razie, na upartego; tak ma być i k.! = ostateczno postanowienie.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Michał Arct.