k.); cel, zamiar, zamysł: tym k-em a. na ten k. = w tym celu; przysł., nakoniec, w końcu, na końcu; k. k-em albo k. k-ów = ostatecznie, wreszcie; w ostatnim razie, na upartego; tak ma być i k.! = ostateczno postanowienie.
Koniecznie, przysł. od Konieczny; nie k. = nie ze wszystkim, niezupełnie, nieszczególnie.
Konieczność, potrzeba nagląca, nieodzowność; mus; w logice: niemożebność czego przeciwnego a. sprzecznego.
Konieczny, bez którego nie można ś. obejść; nieodzowny, niezbędny, nieuchronny, nieunikniony, bezwarunkowy.
Konifery, łć., drzewa iglaste, szyszkorodne.
Koniferyna, łć., glukozyd znajdujący ś. w drewnie drzew iglastych.
Konik (zdr. od Koń), mały koń, źrebak; kij, na którym małe dzieci jeżdżą; haczyk od haftki; podstawa w skrzypcach, ponad którą spoczywają struny; k. morski albo pławikonik, rodzaj ryby morskiej (f.); k. zwierzyniecki, zabawa ludowa w Krakowie po święcie Bożego Ciała; przen., ulubiony przedmiot rozmowy, o którym coraz się mówi; k. polny, prostoskrzydły, skaczący (fig.); figura w szachach, skoczek (fig.).
Konikowy, zadanie k-we w szachach.
Konina, mięso końskie.
Koniokrad, Koniokradca, złodziej koni.
Koniopłoch, Konistrach, bot., roślina z rodziny baldaszkowych.
Konisko, zgr. od Koń; koń zbiedzony, godny politowania.
Konitrud, roślina z rodziny trędownikowatych (fig.).
Koniuch, Koniucha, pasterz koni; gatunek ptaka drapieżnego (kaniuk).
Koniuszek, Koniuszczek, zdr. od Koniec; sam koniec jakiej rzeczy, sam czubek.
Koniuszy, przełożony nad końmi i stajniami na dworze królewskim a. wielkopańskim; godność dworska (w. koniuszy).
Koniuszyc, syn koniuszego.
Konjektura, łć., domysł, przypuszczenie, prawdopodobieństwo; wniosek oparty na przypuszczeniu, na prawdopodobieństwie.
Konjugacja, łć., odmiana czasowników (słów), czasowanie.
Konjugować, łć., odmieniać czasownik przez czasy, osoby i liczby.
Konjunkcja, łć., związek, liga, koalicja, sojusz; zmowa, spisek; takie stanowisko dwu planet, że obie mają jednakową długość astronomiczną czyli znajdują ś. na jednej płaszczyźnie prostopadłej do ekliptyki; inaczej: połączenie; w gram., spójnik.
Konjunktura, łć., zbieg okoliczności, traf, obrót rzeczy; widoki, nadzieje: ogół przyczyn, powodujących zwyżkę a. zniżkę cen (towarów, pracy, stopy %-ej i t. p.).
Konjunktyw, łć., tryb łączący w konjugacji.
Konjuracja, łć., spisek, sprzysiężenie.
Konkieta, fr., podbój serca, zdobycie panny a. kawalera, zniewolenie sobie, podobanie się.
Konklawe, łć., miejsce, gdzie zamknięci kardynałowie obierają papieża; zgromadzenie kardynałów, zebranych w tym celu.
Konkludować, łć., wyprowadzać ostateczne wnioski, streszczać, zakończyć mowę, rozprawę.
