Magnetyczny,
gr., przyciągający, pociągający; wynikający z wpływu magnetyzmu zwierzęcego; tyczący ś. magnesu;
m. baterja = pęk magnesów złożonych tak, żeby jednakowe ich bieguny były zwrócone w jednym kierunku celem spotęgowania ich siły;
m-e krzywe a. m-e linje = linje krzywe, utworzone przez opiłki żelazne, przylegające do biegunów magnesu;
m. równik = miejsce obojętne pośrodku magnesu, nie okazujące żadnego działania; linja, łącząca punkty na kuli ziemskiej, w których igła magnesowa zachowuje położenie poziome;
m. południk = południk, leżący w kierunku, wskazanym przez igłę magnesową;
m-e bieguny = dwa prawie naprzeciw siebie leżące miejsca na kuli ziemskiej, gdzie igła magnesowa przybiera kierunek pionowy (pochyla ś. do poziomu pod kątem 90°);
m-e pole = przestrzeń, w której granicach działa siła magnesu albo magnesów;
m-a burza = nagła zmiana stanu magnetycznego ziemi a. atmosfery, objawiająca ś. w niespokojnych ruchach igieł magnetycznych;
m-a zbroja a. armatura a. kotwica
m-a = kawałki żelaza, przyczepiane do magnesów, żeby utrwalić a. wzmocnić ich działanie;
m-e karty = mapy linji izogonicznych i izoklinicznych na ziemi;
przen., kuszący, wabiący, czarujący, pociągający; nieodparty, tajemniczy.
Strona w Wikisłowniku
