Taniec,
nm., posuwanie ś. a. obracanie ś. w kółko podług taktu muzyki, wolniejsze lub szybsze, jednej osoby lub dwojga: mężczyzny i kobiety, trzymających się z sobą, podług pewnych ułożonych kroków i figur, stosownie do rodzaju tańca: polki, mazura, walca, oberka, kontredansa i t. d.; muzyka służąca do jakiego tańca;
t. solowy = gdy jedna osoba sama tańczy;
t. zbiorowy, towarzyski = gdy wiele osób razem tańczy;
t. sceniczny —
p. Balet; iść w
t. = tańczyć, rozpocząć bitwę; prosić do
t-ca = ażeby tańczono;
t. marsowy = bitwa, walka:
t. tatarski = pewien sposób potykania ś. Tatarów szykiem półkolistym nakształt tańca; ni do
t-ca, ni do różańca = do niczego;
t. św. Wita = rodzaj choroby nerwowej —
p. Pląsawica.
Strona w Wikisłowniku
