M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego/Trąba

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Michał Arct
Tytuł	M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego
Wydawca	M. Arct
Data wyd.	1916
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Inne	T – wykaz haseł T – całość
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku

›››

[99]

 Trąba, wł., instrument muzyczny, metalowy, dęty (fig.); wielka, gwałtowna wirowa burza na lądzie lub morzu, podnosząca w górę piasek lub wodę: t. wodna, t. powietrzna; przedłużenie nosa zwykle ruchome u niektórych zwierząt (słonia, słonia morskiego, mamuta, mastodonta) (fig.); tuba, rura; koryto; gmin., twarz, policzek; przen., niedołęga, głupi, dureń; w myśl., pysk psa charta; t-y anielskie = trąby sądu ostatecznego; t. jerychońska = głos przeraźliwy, zwiastujący zgubę; t. stentorejska = rura, przez którą można rozmawiać, tuba.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Michał Arct.