M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego/Trąba

<<< Dane tekstu >>>
Autor Michał Arct
Tytuł M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego
Wydawca M. Arct
Data wyd. 1916
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne T – wykaz haseł
T – całość
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

Trąba, wł., instrument muzyczny, metalowy, dęty (fig.); wielka, gwałtowna wirowa burza na lądzie lub morzu, podnosząca w górę piasek lub wodę: t. wodna, t. powietrzna; przedłużenie nosa zwykle ruchome u niektórych zwierząt (słonia, słonia morskiego, mamuta, mastodonta) (fig.); tuba, rura; koryto; gmin., twarz, policzek; przen., niedołęga, głupi, dureń; w myśl., pysk psa charta; t-y anielskie = trąby sądu ostatecznego; t. jerychońska = głos przeraźliwy, zwiastujący zgubę; t. stentorejska = rura, przez którą można rozmawiać, tuba.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Michał Arct.