M. Koroway-Metelicki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | M. Koroway-Metelicki |
| Pochodzenie | Poezye |
| Wydawca | Księgarnia Polska Br. Rymowicz |
| Data wyd. | 1893 |
| Druk | W. L. Anczyc i S-ka |
| Miejsce wyd. | Petersburg |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały zbiór |
| Indeks stron | |
Michał Koroway-Metelicki pochodził z rodziny osiadłej od dawna na Ukrainie. W kolebce odumarł go ojciec, w kilka lat stracił matkę, a ojczym i stryj, ś. p. Paweł Koroway-Metelicki zajął się wychowaniem i kształceniem chłopczyka. Ojczym, człowiek niezamożny, obarczony rodziną, przyłożył wszelkich starań, aby dziecię szło drogą naukową. Staraniem ojczyma Michał Koroway-Metelicki skończył gimnazyum w Połtawie (ze srebrnym medalem) i uniwersytet w Warszawie (ze stopniem kandydata praw, w 1882 r.). Po wykwalifikowaniu naukowem urzędował w Radomiu i w Warszawie, co trwało bardzo krótko, gdyż dla słabego zdrowia musiał opuścić urzędowanie i przenieść się do rodzinnej wsi Jarowe na Ukrainie. Tu oddał się nauce i literaturze. Badał kilka lat literaturę ukraińską, a oceny i sprawozdania z tej dziedziny drukował w „Przeglądzie Tygodniowym“. W „Kraju“ zamieszczał korespondencye z okolicy zamieszkiwanej, a także z okolic zwiedzanych. Ostatecznie jednak zeszedł na drogę najwłaściwszą dla siebie, poświęcił się całkiem poezyi, która od lat dziecinnych niemal miała dla niego wielki urok. W 1889 roku wyszedł w przekładzie „Demon“ Lermontowa („Szatan“ Warszawa) i jednocześnie prawie „Anioł Śmierci“ tegoż poety (drukowany w „Kraju“), a oprócz tego przedtem i potem tworzył oryginalnie: drobne poezye, „Sonety Ukraińskie“, i „Freski Krymskie“. Utwory te noszą wszystkie cechy podniosłego talentu Michała Koroway-Metelickiego i uwidoczniają nastrój jego duszy wysoce poetycznej, owianej głębokim smutkiem i tęsknotą, a rozmiłowanej w przyrodzie. Czując się coraz słabszym, zebrał wszystkie swoje poezye tak, jak były pisane, chronologicznie, nakreślił krótką przedmowę i zapragnął wydać je sam, ale nie dano mu było, gdyż zaraz po powrocie ze Sławuty, gdzie bawił dla podtrzymania zdrowia, zapadł w ostateczną, piersiową chorobę i zgasł dnia 9 stycznia 1891 roku u krewnych we wsi Bożydar, Radomskiej gubernii. Pochowany na cmentarzu parafialnym wsi Krępa-Kościelna.
