Meandry/295
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Meandry |
| Podtytuł | Strzępy myśli rozwianych |
| Wydawca | Michał Arct |
| Data wyd. | 1904 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Jest istność, którą wieczny rozstrój gna,
Duch w złym wytrawny rozumie,
Butny w bezcześci swej dumie,
Co wszystko zgłębił do samego dna,
I wielkość każdą umie, wie i zna —
A tylko kochać nie umie.
Są państwem jego zmroki i pustynie,
I z tych, o każdej on porze
W zdradne przywabia bezdroże,
Gdyż jest przemądry w złym wszelakim czynie,
I co chce, wszystko może — a jedynie,
Choć chciałby — umrzeć nie może.
On władca! W kłamstwach jak na skrzydłach wzlata,
I jest na imię mu: Biada!
I z niego poszła śmierć blada...
A przecięż, kiedyś, w dokończeniu świata,
W którem się spełni win, jak cnót, wypłata,
Człek go zapozwie — pan zbada.
Gdy czasy, w których umrze śmierć, nadbiegą —
Temu, co skonał, a żyje,
I co zatraty zgniótł żmiję,
I co jest prawdy Alfą i Omegą,
Objawion będzie złośnik ów, którego
On Sam tchem ust Swych zabije.
