Nazwy ulic w Poznaniu/Ul. Dąbrowskiego
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Nazwy ulic w Poznaniu |
| Podtytuł | z planem Wielkiego Poznania |
| Wydawca | Magistrat stołecznego miasta Poznania |
| Data wyd. | 1926 |
| Miejsce wyd. | Poznań |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Uwagi | Informacje zawarte na tej stronie dotyczą stanu do 1926 roku. Współcześnie jednostka terenowa o nazwie „Ul. Dąbrowskiego“ może mieć inną nazwę, inny przebieg, znajdować się w innej lokalizacji, lub jest zlikwidowana.
|
| Indeks stron | |
37. Ul. Dąbrowskiego. (Jeżyce, ulica główna. Od mostu Teatralnego do zachodniej granicy miasta). Przejęta w r. 1900 z gminą Jeżyce i zwana „ul. Wielką Berlińską“, leży bowiem na wielkim trakcie ku Berlinowi. Od 19. 8. 1919 zwie się „ul. Dąbrowskiego“, który w r. 1806 tą drogą szedł do Poznania.
- *) Jan Henryk Dąbrowski urodził się 1755 w Pierzchowicach w Krakowskiem. Służył nasamprzód w wojsku saskiem, wrócił po konstytucji 3. maja do Polski i wszedł pod rozkazy Kościuszki w powstaniu 1794. Razem z Madalińskim przeprowadził wyprawę wielkopolską. Po powstaniu udał się za granicę. W Paryżu utworzył z Barszem i Wybickim Komitet narodowy. Wstąpiwszy do wojsk Bonapartego, powołał do życia legjony polskie. Z wojskami napoleońskiemi wkroczył w r. 1806 do Poznania i walczył we wszystkich dalszych wyprawach i wojnach cesarza Francji. Po tegoż upadku i krótkiej służbie w Królestwie Kongresowem, osiadł w darowanej mu przez Napoleona wsi Winnogórze i tutaj umarł w r. 1818, czczony już za życia jako moralny wódz i bohater narodowy.
