O Kurpikach
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | O Kurpikach |
| Pochodzenie | Śpiewnik historyczny |
| Wydawca | Gebethner i Wolff |
| Data wyd. | 1919 |
| Druk | W. L. Anczyc i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
(1794)
Zdawna Polska już słynie,
Kurpikami dzielnemi,
Co to jeszcze Szwedowi
Wziąć nie dali swej ziemi.
Siedzą Kurpie nad Narwią,
Siedzą z dziada, pradziada,
O tych wojnach, o Szwedach
Ojciec synom powiada.
Opowiada, jak dzielnie,
Biły wroga tam chwaty,
Jak po bitwie ukryli
W gęstej puszczy harmaty.
Idzie Prusak i pyta:
— Gdzie to macie te działa?
A Kurpiki mu na to:
Woda je nam zabrała. —
Wieją orły, pogonie,
Idą polscy żołnierze.
Lecą Kurpie: — Są działa!
Niech Ojczyzna je bierze!
Może niema kto strzelać
To będziemy i sami,
Toć się nasze pradziady
Tęgo biły z Szwedami!
Chce Kościuszko im płacić,
A Kurpiki: — Nie trzeba!
A toć darmo Ojczyźnie
Każe służyć Bóg z nieba!
Jeden dukat weźmiewa:
Niech się chłopcu dostanie,
Co się w dzień ten urodził,
W samo polskie powstanie!
