[24]O sierć kozią hałas.
O sierć kozią, która się i na biedne baby
Nie zejdzie, kłócą, ludzie, minąwszy jedwaby;
O rzeczy świeckie, ziemskie, co należą ciału,
Pieniają się na każdy rok do trybunału;
Ale które się nieba, które tyczą dusze,
W odłóg, jakoby dosyć zbawieniu ratusze,
Cokolwiek, żyć przestawszy, człowiek z ciałem grzebie,
Wszytko to za sierć kozią, wszytko mam za zgrzebie.
Sławę, bogactwo, honor, z piekielnego kozła
Oskubszy, na świat pycha przeklęta przywiozła.
Jedwabiem, nie jedwabiem, złotem i bisiorem,
Cnota sławą, rozkoszą, cnota jest honorem.
Nie spada sukcesyą, ręka jej łakoma
Nie wydrze, każdy ją ma, byle sam chciał, doma.
• PDF 
• MOBI 
